Trębacz Bunk Johnson (27.12.1989 -7.07.1949 ) to weteran w zespołach działających w Nowym Orleanie. Sam twierdził, że pracował m.in. z Buddy’m Boldenem i Jelly Roll Mortonem. (niedawno badacze (Christopher Hillman) ustalili, że związki te nie mogły mieć miejsca, z uwagi na wiek Johnsona, który, jak się okazało, przez całe życie twierdził, że jest o 10 lat starszy). Nie ulega wątpliwości, że Johnson ( czyli William Geary Johnson ) grał w niektórych najlepszych dętych i marszowych orkiestrach Nowego Orleanu ( np. Superior i Eagle). Johnson twierdził także, że to on wywarł wpływ i był nauczycielem Louisa Armstronga, jednak i to twierdzenie należy przyjmować z dużą dozą ostrożności. Bez wątpienia Bunk Johnson odegrał we wczesnym okresie jazzu nowoorleańskiego ważną rolę, ale przy kapryśnym charakterze, jego obecność w zespole niekoniecznie oznaczała wysoki poziom wykonawczy. Około 1914 roku Bunk Johnson przeprowadził się do Aleksandrii w stanie Luizjana, i odtąd aż do końca lat 20-tych grał w licznych zespołach głębokiego Południa USA. Wczesne lata 30-te przyniosły jednak wiele problemów, a kariera Johnsona stanęła pod znakiem zapytania: w wyniku utraty przednich zębów, praktycznie był niezdolny do gry na trąbce. Bunk Johnson w tym czasie mieszkał w New Iberia w stanie Luizjana, a w swych listach do historyków jazzu twierdził, że jeśli tylko otrzyma pieniądze na zakup sztucznych szczęk i nowej trąbki, to powróci do muzyki. Zebrano niezbędną sumę i Bunk Johnson wkrótce zaczął na nowo grać jazz. Publiczność odnotowała ten fakt w 1940 roku i odtąd aż do śmierci, Johnson wywierał ogromny wpływ na ‘revival’ wczesnego jazzu, niezmiennie ciesząc się zainteresowaniem fanów. Bunk Johnson sporo podróżował, grał koncerty, występował w programach radiowych, nagrał szereg płyt, nie zapominając przez cały ten czas o nagłaśnianiu swej pozycji „ jednego z twórców jazzu”. Skromna dyskografia trębacza ukazuje jednak rolę, jaka odegrał w kreacji tradycyjnego jazzu a albumy „Bunk Johnson And His Superior Jazz Band”,, „Bunk Johnson In San Francisco”, “Bunk And Lou”, “Old New Orleans Jazz”, “Spicy Advice”, “ The American Music Recordings”, “The King Of The Blues”,”Bunk Johnson: The Last Testament” są doskonałymi argumentami kreatywnej dumy trębacza. Także „Rare & Unissued Masters” – wydane w serii American Music nagrania z lat 1943-45 są ważnym dokumentem nie tylko kariery i muzyki Bunk Johnsona, ale także roli muzyki z Nowego Orleanu w historii jazzu. Jakość muzyki, jaką demonstruje na płytach z tych lat Bunk Johnson, pozwala twierdzić, że trębacz był dobrym wykonawcą bluesa i jazzu oraz że był zapewne trębaczem wykraczającym ponad ówczesną przeciętność.
