Afrykański pianista Chris McGregor ( 24.12.1936- 27.05.1990) początkowo studiował w Transkei w RPA klasyczną grę na fortepianie ale bardziej interesowały go hymny kościelne wykonywane przez chór ( którym kierował jego ojciec w Misji Kościoła Szkockiego). Szczególna atencją darzył także etniczna muzykę szczepu Xhosa. W 1962 roku podczas Johannesburg Jazz Festival, wybrał spośród uczestników i zaprosił do swego nowego zespołu pięciu najlepszych wykonawców (Mongezi Feza, Dudu Pukwana, Nick Moyake, Johnny Dyani i Louis Moholo). Tak powstał legendarny  i kultowy dzisiaj zespół Blue Notes. Formacja złożono z białych i czarnych muzyków nie miała szans na karierę oraz granie własnej muzyki w kraju, gdzie panował apartheid. Alternatywą dla młodych muzyków stała się emigracja; podczas trasy w Europie ( 1964 roku) artyści postanowili nie wracać już do Afryki Południowej i po roku spędzonym w Szwajcarii, zamieszkali w Londynie. Dopiero w Londynie zmienili nazwę zespołu na Chris McGregor Group, a miejsce Nicka Moyake zajął tenorzysta Ronnie Beer). Ekscentryczni  muzycy wzbudzili sensację na europejskich scenach prezentując szczególną mieszaniną free-jazzu i południowoafrykańskiej muzyki tanecznej „kwela”. Chris McGregor założył także swój pierwszy, warsztatowy big-band, z którym występował w Ronnie Scott’s Old Place, zaś od 1970 roku stworzył The Brotherhood Of Breath, jednym z najważniejszych zespołów afro-awangardy jazzu lat 70-tych i 8o-tych. Często wracał także do idei Blue Notes koncertując w mniejszych składach. Ogromna dokumentacja fonograficzna prezentuje niezwykłą koncepcję afro-jazzu w naturalnym, ekspresyjnym wydaniu. Ważnymi albumam są z pewnością “The African Sound”,“Very Urgent”, “Brotherhood Of Breath”,” Brotherhood-1972”, “Live At Willisau’75”, “Blue Notes For Mongezi”, solowy recital “ Piano Song”, ”Procession”,”Blue Notes In Concert 1978”, “In His Good Time”, “ Yes, Please”, “Blue Notes For Johnny”, “Country Cooking”, ”Grandmother’s Teaching”  oraz słynny “The Memorial Concert’94”.

Chris McGregor był pianistą ogromnie efektownym, w swej grze łączył siłę oddziaływania ekspresji Cecila Taylora, ze śpiewnością afrykańskich melodii ludowych. W swej karierze kierował się własną zasadą „prawdziwa swoboda w muzyce polega na świadomości swych osobistych doświadczeń i umiejętności czerpania z nich do woli.”

Dionizy Piątkowski