Glenn Miller i jego orkiestra jest “jazzowym bohaterem” oraz idolem dla całej Ameryki. Swoimi aranżacjami stworzył charakterystyczne i niepowtarzalne brzmienie swingowego big – bandu. W latach trzydziestych orkiestra Millera była jedną z najpopularniejszych grup jazzowych Ameryki. Jesienią 1942 roku, Glenn Miller będący u szczytu sławy, w patriotycznym geście, rozwiązuje orkiestrą i wstępuje do armii. Powołanie popularnego artysty do sił powietrznych armii amerykańskiej okazało się doskonałym zabiegiem komercyjnym, bowiem kapitan Glenn Miller natychmiast stworzył nową, wojskową orkiestrę, którą popularnością nie ustępowała ‘cywilnemu’ big-bandowi Millera. Koncertując w bazach wojskowych stawał się Glenn Miller i jego orkiestra “jazzowym bohaterem” oraz idolem dla całej Ameryki. Po tragicznej śmierci Glenna Millera (15.12.1944) przez kolejne dekady podtrzymywano mit i brzmienie orkiestry Millera. Wielu artystów starało się, z większym lub mniejszym powodzeniem, naśladować ‘ brzmienie millerowskie’. Najciekawiej wypadały swingowe orkiestry Texa Beneke, Ralpha Flanagana, Jerry’ego Graya, Raya Anthony’ego. W ostatnich latach odrodziła się moda na swingowe „brzmienie millerowskie”, stąd powstały liczne ( w samych tylko Stanach Zjednoczonych ponad czterdzieści ! ) orkiestry grające repertuar G. Millera, ale określające swe zespoły jako „ The Glenn Miller Orchestra ”. Jedną z takich orkiestr zaprezentowała w 2000 roku Era Jazzu ( na plenerowych koncertach w Poznaniu i Wrocławiu). O ile uboższy byłby jazz Ery Swingu, pozbawiony brawurowych standardów „ Chattanooga Choo Choo”, ”Moonlight Serenade”, ”In The Mood”, ”American Patrol”, ”Pennsylvania”, ”Tuxedo Junction” ? Popularność orkiestry Glenna Millera a zwłaszcza przebojów, które rozbrzmiewały w milionach domów na całym świecie nie pozwalała mediom przejść spokojnie nad tragicznym finałem kariery amerykańskiego puzonisty. Oficjalnie Millera uznano za zmarłego symbolicznie pochowano w zbiorowym grobie na jednym z cmentarzy wojskowych w Wielkiej Brytanii.
