Szef Blue Note Records i jej współzałożyciel Alfred Lion twierdził, że „ The State Of Tenor ” album nagrany przez Joe Hendersona w nowojorskim klubie Village Vaguard w 1985 roku ( w trio z Ronem Carterem i Al Fosterem) jest jednym z najlepszych albumów jakie kiedykolwiek zrealizowano  dla tej prestiżowej oficyny. Autorem nagrania jest Joe Henderson – jeden z najbardziej elokwentnych saksofonistów dzisiejszego jazzu, mistrz saksofonu tenorowego. Jako saksofonista tenorowy odbył studia w Detroit, a po zakończeniu ( w 1962 roku)  służby wojskowej, przeniósł się do Nowego Jorku. Swe pierwsze jazzowe ostrogi zdobywał dzięki płytom dla Blue Note Records, gdzie nagrał albumy: z Kennym Dorhamem ( „Una Mas”), Lee Morganem ( „The Sidewinder”) i Andrew Hillem ( „Black Fire”, „Point Of Departure”). Realizował także sesje nagraniowe z Horace’m Silverem ( „Song For My Father” ), a pod koniec lat 60-tych – zanim jeszcze przeniósł się do sekstetu Herbiego Hancocka – prowadził razem z Freddiem Hubbardem zespół Jazz Communicators.  W 1970 roku grał krótko z grupą Blood, Sweat And Tears. We wczesnych latach 70-tych prowadził własne grupy, nagrywając serię albumów dla Milestone Records. Potem przeniósł się do Kalifornii, gdzie zajął się nauczaniem. W latach 80-tych przewodził kwartetowi (Cindy Blackman na perkusji) i nagrywał dla włoskiej wytwórni Red Label.

Jego najwyżej cenionym albumem pozostaje „The State Of Tenor” nagrany w trio  z Ronem Carterem i Alem Fosterem. W swojej karierze ma koncerty i nagrania z najwybitniejszymi twórcami jazzu: Curtisem Fullerem, Yusefem Lateefem, Sonnym Stittem (1959), Horace’m. Silverem (1964-66), Herbiem Hancock’em (1969-70), Ronem Carterem, Kenny’m Baronem, Jamesem Blood Ulmerem, Chick’em Coreą, Charliem Hadenem, Wyntonem Marsalisem.

Joe Henderson stał się jednym z najbardziej elokwentnych saksofonistów  tradycji Coltrane’a oraz autorem bestsellerowych płyt jazzu. Henderson, postrzegany jako mistrz saksofonu tenorowego, czerpie z gry Johna Coltrane’a i Sonny’ego Rollinsa; wykształcił przy tym osobisty styl, nacechowany połączeniem urzekającej melodyki z logiką, pomysłowością i szczyptą eleganckiej abstrakcji.

Dionizy Piątkowski