John Hicks ( 21.XII.1941 – 10.V. 2006) to jeden z najznamienitszych pianistów i kompozytorów nowoczesnego jazzu. Trochę zapomniany i mniej eksponowany medialnie niż jego koledzy spod znaku awangardy „ new black music „ i „loft jazzu” jest jednak dzisiaj niezwykle ważnym artystą i kreatorem to wszystkiego, co w muzyce jazzowej określa się mianem „nowoczesności”.
Wszechstronnie, muzycznie wykształcony pianista to absolwent prestiżowego uniwersytetu Lincolna w Missouri oraz bostońskiej Berklee School Of Music. Na początku lat 60-tych nawiązał współpracę z wybitnym perkusistą i liderem Art’em Blakey’em (1964-66), który wprowadził zdolnego pianistę w świat jazzu. Doskonałą szkołą był dla Johna Hicksa także czas współpracy z wokalistką Betty Carter (1966- 68) oraz zespołami Woody’ego Hermana (1968-70). Na początku lat 70-tych pianista związał się z czołówką nowojorskiego loft-jazzu lansując modny wtedy „new black music”. Spore uznanie przyniosły Hicks’ owi koncerty i nagrania z saksofonistą Oliver’em Lake’m (1970) i trębaczem Charlesem Tollivier’em (1972). Mimo, że przez kolejna lata John Hicks utożsamiany był, jako lider trio Betty Carter (1975-80) oraz pianista Jazz Messengers Arta Blakeya (1973),to na jazzowej scenie zaistniał przede wszystkim, jako współtwórca sukcesów Lestera Bowie’go (1974) i Chico Freemana (1978-79). W lata osiemdziesiąte John Hicks wszedł jako chętnie zapraszany do współpracy (koncerty i nagrania) muzyk sesyjny. Doskonale zafunkcjonował w zespołach Arthura Blythe’a ( album „Illusions” z 1980 roku), Davida Murray’a ( album „Morning Song” z 1983 roku), Hamieta Blueitta, Arta Davisa, Chico Freemana ( album „Spirit Sensitive” z 1979) i Pharoaha Sandersa ( z doskonałymi albumami „Journey To The One” z 1980 roku, „Africa”, „Some Other Time” z 1981 ,”Rejoice” także z 1981 oraz „ Pharoah Sanders Live” dokumentujących ich wspólny koncert z 1982 roku). Z bagażem takich, jazzowych doświadczeń John Hicks coraz częściej decydował się na własne, autorskie zespoły ( głównie trio) i znakomite albumy takie jak „The Power Trio” ( z Elvinem Jonesem i Cecilem McBee) ,“Live At Maybeck Recital Hall” (1990), “ Is That So” (1990), “Friends Old And New” (1992), “Crazy For You” (1992),”Beyond Expectations” (1993),“In The Mix” (1994), “Single Petal Of A Rose” (1994), “Gentle Rain” (1994), “Duality” (1994), “Piece For My Peace” (1996) oraz koncertowy “ At The Montreal International Jazz Festival’92” wydany dopiero w 1997 roku. Imponująca dyskografia pianisty jest dzisiaj historycznym dokumentem nowoczesnego jazzu, artystycznej idei “ new black music” oraz awangardy amerykańskiego loft-jazzu.
