Meredith D’Ambrosio została wychowana w atmosferze umiłowania do wielkiej muzyki, stąd też poddana została gruntownej edukacji muzycznej ; mąż Eddie Higgins jest pianistą, matka,  Sherry Linden – także pianistką i piosenkarką,  ojciec  Barry Worth był śpiewakiem klasyki.  Meredith D’Ambrosio uczyła się zatem w prestiżowych szkołach: Julia Lubith School of Piano (w latach 1946-7),  Rutland School of  Music and Art (1947-49), Schillinger House (1952) oraz bostońskiej  Berklee College of Music (1953).  Debiutowała na profesjonalnej estradzie już jako kilkunastolatka (śpiewała w telewizji, koncertowała z lokalnymi zespołami).  Co znamienne, pracowała głównie solo ( pianistka-wokalistka) nie zabiegając o współpracę z innymi muzykami. Dopiero w  latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych otoczyła się grupą znamienitych muzyków, którzy w różnym stopniu i różnych okresach towarzyszyli artystce w kreacji własnej muzyki (np. Eddie  Higgins,  Michael Moore,  Joel Segal,  Tom Harrell,  Steve Novosel,  Keter Betts,  Leroy Vinnegar,  Major Holley,  Randy Sandke,  Yank Lawson,  Bob Haggart,  Ken Peplowski,  Jake Hanna,  Jack Sheldon,  Ganni Masso,  Bob Dorough,  Alan Dawson).  Od połowy lat pięćdziesiątych zajmowała się  także malarstwem ( akwarela,  kaligrafia), od lat siedemdziesiątych uczy pisania manuskryptów.  Krytycy zgodnie określają, że Meredith D’Ambrosio  jest  artystką o niecodziennej inteligencji, smaku, subtelności oraz niezwykłej artystycznej wrażliwości. Jej albumy ( np. „Beware Of Spring”, “ Silent Passion”, „Little Jazz Bird”, „Another Time”, „Washington The Moon”, “By Myself”, “It”s Your Dance”, ”Lost In His Arms”) należą do kanonu nowoczesnego jazzu i awangardy.

Dionizy Piątkowski