Włoski wirtuoz gitary Pasquale Grasso po serii swoich znakomitych solowych albumów ( „Solo Standards”, „Solo Ballads”, „Solo Monk”, „Solo Bud Powell” i „Solo Bird”) pojawia się z nowym albumem „Be-Bop!” z kolekcją słynnych standardów nowoczesnego jazzu i klasyką jazz-songbooks. Mamy zatem „ A Night in Tunisia” i „Be-Bop” Dizzy’ego Gillespiego, „Ruby, My Dear” Theloniousa Monka, “Cheryl”, “Quasimodo” i “Ornithology” Charliego Parkera, “Shaw’ Nuff” i słynny “Grooving’ High” Parkera i Gillespiego, ale także – utrzymany w podobnej be-bopowej konwencji – autorski “Lamento Della Campagnia” gitarzysty.
Pat Metheny poproszony przed laty o wymienienie kilku młodszych muzyków, którzy zrobili na nim wrażenie z ogromnym entuzjazmem wyjawił, że „najlepszy gitarzysta, jakiego słyszałem w całym moim życiu, krąży teraz wokół, Pasquale Grasso. Ten facet robi coś tak niesamowicie muzycznego i tak trudnego. Głównie to, co teraz słyszę, to gitarzyści, którzy brzmią trochę jak ja, zmieszani z odrobiną Johna Scofielda i odrobiną Billa Frisella. U Pasquale jest to wszystko, choć, że wcale tak nie brzmi tak oczywiście.. W pewnym sensie jest to trochę powrót do przeszłości, ponieważ jego wzorem jest Bud Powell. W jakiś sposób uchwycił istotę tego języka od fortepianu do gitar i to w sposób, do którego prawie nikt nigdy nie podszedł. To najbardziej znaczący nowy gitarzysta, jakiego słyszałem od wielu, wielu lat”.
Pasquale Grasso, urodzony we Włoszech, a obecnie mieszkający w Nowym Jorku, 30-letni gitarzysta opracował zdumiewającą technikę i koncepcję, inspirowaną nie tyle przez gitarzystów jazzowych, ile przez pionierów be-bopu, takich jak Bud Powell, Charlie Parker i Dizzy Gillespie. Do tego dodał fakturę i tradycję gitary klasycznej. Gitarzystka odwołuje się także do tradycji gry Joe Passa, w którym szuka błyszczących, nieskazitelnych fraz, wysmakowanego tonu i swingowego rytmu. Wielu gitarzystów z uwagą przygląda się muzyce Pasquale Grasso oraz jego pięknego, niestandardowego instrumentu – zbudowanego we Francji przez Trenier Guitars. Artysta w 2015 roku wygrał Międzynarodowy Konkurs Gitarowy Wesa Montgomery’ego w Nowym Jorku ( występując z trio organowym legendy gitary Pat Martino). W ubiegłym roku w Kennedy Center w Waszyngtonie, w ramach koncertu NEA Jazz Masters Tribute, Pasquale Grasso wziął udział w specjalnym występie na cześć Pata Metheny’ego, wraz ze swoimi gitarowymi rówieśnikami: Danem Wilsonem, Camilą Mezą, Giladem Hekselmanem i Nirem Felderem. Tym razem Pasquale Grasso wirtuozersko przekształca struny gitarowe w 88 klawiszy fortepianu, by zastosować jego wszechstronną, twórczą refrakcję języka Arta Tatuma i Buda Powella: rozbudowane biegi, przedłużenia harmoniczne, rozłączne komponowanie, złożone kształty rytmiczne, nienaganna kieszeń, poetycka wrażliwość czyni z trio ( Ari Roland-kontrabas i Keith Balla –perkusja) format, jakiego trudno wypatrywać w dzisiejszym jazzie, a którego muzyka jest niezwykłą zachęto do poznania tajemnic nowoczesnego jazzu.
