Włoski perkusista Aldo Romano Początkowo uczył się gry na gitarze, potem – już samodzielnie – nauczył się grać na perkusji i odtąd instrument ten stał się jego faworytem. Intuicjonista, który muzyczne ( i jazzowe ) ostrogi zdobywał współpracując ( na początku lat sześćdziesiątych) z francuskimi muzykami jazzowymi: Barney’em Wilenem, Michelem Portalem, Jean-Luc Ponty’m oraz jazzmanami amerykańskimi, koncertującymi w Europie ( np. z Jackie’m McLeanem, Bud’em Powell’em, Stanem Getzem, Donem Cherry’m). Popularność i uznanie zdobył nie poprzez modern-jazzowe koncerty, ale głównie poprzez nowoczesne podejście do awangardowego free-jazzu. Stąd też w kręgu jego zainteresowań znaleźli się muzycy spod skrajnej, jazzowej awangardy: grał i nagrywał z D. Cherrym (1965), Steve’m Lacy’m (1965-66), Giorgio Gaslinim, warsztatową formacją Jazz Realities, Carlą Bley (1966), Gato Barbierim, Rolfem Kuhn’em (1967), Joachimem Kuhn’em (1969), norweską wokalistką Karin Krog (1970) a nawet z afrykańskim multiinstrumentalistą Robinem Kenyattą (1972). Przez kilka sezonów (1971-73) prowadził także własną grupę rockową (!), by powrócić jednak do jazzu i grać z tuzami gatunku :z Philipem Catherine’m, Charlie’m Mariano i Jasperem van’t Hofem w grupie Pork Pie (1973-75), Francois Jeanneau (1976-77), Enrico Ravą (od 1978), Michelem Petruccianim. Realizując przy tym doskonale przyjmowane przez publiczność i krytyków albumy „ Divieto di Santificazione”, „Enrico Rava Quartet”, „Eyeball”-z Jasperem Van’t Hofem, „Chet Baker in Paris”, „Alma Latina”, „Transparence”- z Philipem Catherine’m, „Playground”, „Bill Evans Compositions”, „Canzoni”, „Guest”, „Complete Communion to Don Cherry”, „ Operanoia”- z grupą Pork Pie.
