Amerykański trębacz Dave Douglas to jeden z „młodych wilków” współczesnego jazzu. Trębacz,  który stał się synonimem błyskotliwej kariery  jazzu lat dziewięćdziesiątych.  Początkowo kształcono go na  pianistę (zaczął grać na pianinie mając pięć lat),   później grał na puzonie ( jako siedmiolatek) , by zadebiutować grą na  trąbce w ramach warsztatowych,  dziecięcych projektów  Music Minus One. Zasadniczą,  jazzową edukację odbył (kompozycja i gra na trąbce) w  prestiżowej bostońskiej Berklee College of  Music ( 1981-82 ) oraz w New England Conservatory ( 1982-83).  Równocześnie, świadom stylistycznych zmian jakie dla jazzu niosły lata osiemdziesiąte zainteresował się kształtem interpretacji jazzowej oraz improwizacji Carmine’a Caruso,  Jima McNeely’ego oraz  Joe Lovano.  Mimo ogromnej wiedzy muzycznej, doskonałego warstzatu muzycznego oraz zapału nie mógł przez wiele sezonów przebić się ze swoja muzyką do świata wielkiego jazzu. Grywał na ulicach,  występował z innymi młodymi, nieznanymi muzykami,  eksperymentował z grupami  art-rockowymi.

Przełomową okazała się dla młodego trębacza trzymiesięczna trasa koncertowa z  zespołem Horace’a Silvera ( w 1987 roku). Nie czekając na zaproszenia ze strony innych muzyków zdecydował się zakładać własne,  stylistycznie różniące się, zespoły.  Pierwszy zrodził się (1987) Mosaic Sextet ,  poźniej (1988-91) kwintet New & Used ,  założył nawet grupę smyczkową (1992).  W latach 1990-94 pracował z Donem Byronem ( w jego klezmerskiej mutacji autorskiego zespołu. Na początku lat dziewięćdziesiątych podjął się projektów opartych o czerpanie inspiracji z  ludowej muzyki bałkańskiej; prowadził doskonale przyjmowane Tiny Bell Trio; w 1993 roku podjął współpracę z  Johnem Zornem,  co na wiele sezonów zdominowało jego twórcze poczynania.  Jednak eksplozję jego muzyki i talentu przyniosły dopiero końcowe lata dziewięćdziesiąte. Trębacz zaprezentował się przede wszystkim jako ciekawy kompozytor oraz wprawny lider. Jego nagrania z Greg’em Tardym, Uri Cainem,  Joey’em Baronem z zwłaszcza realizowane wraz z Mark’em Feldmanem  zyskały rekomendujące oceny krytyków oraz wzbudziły aplauz jazzowej publiczności. Także nagrane albumy otworzyły trębaczowi światowe estrady  ( np. „Masada“ – z Johnem Zornem, “Urlicht/Primal Light” – z Uri Caine,  “Charms Of The Night”, “Songs For Wandering Souls”, “Leap Of Faith”, “Magic Traingle”, koncertowe ”,” Live at the Jazz Standard” oraz “ Live In Europe”, “  Stargazer”, bestsellerowe “ Soul On Soul” iKeystone” “The Tiny Bell Trio „,” A Thousand Evenings”,” Freak In”,” Strange Liberation”,” Meaning and Mystery”,” A Single Sky”,” Spark Of Being”.

Dionizy Piątkowski