To niezwykle ciekawa, bardzo jazzowa i koncepcyjnie spójna płyta francuskiego wirtuoza skrzypiec, który bawiąc się własnymi kompozycjami prezentuje wspaniały, jazzowy kwartet. W nagraniu albumu „Open Doors” All Stars Quartet stworzyli perkusista André Ceccarelli, pianista Antonio Farao i kontrabasista Daryl Hall. Diddier Lockwood jest tutaj niekwestionowanym liderem, który perfekcyjnie prowadzi zespół po niuansach swojej muzyki i nastrojach nowoczesnego jazzu. Gra D.Lockwooda nawiązuje do gry największych mistrzów wiolinistyki jazzowej a „Open Doors” to muzyczna podróż inspirowana twórczością Johna Coltrane’a, pełna nowoczesnego bluesa, wspaniałych ballad o różnorodnych odcieniach estetycznych. Niezwykle ciekawymi są ballady. “Good Morning Lady Sun”, “The Ballad of Pat & Robin”, pogodna “Little Bossa”, “Blues Fourth” oraz “Now I Really Got the Blues”,” Time to Time” czy tytułowy “Open Doors”.
Didier Lockwood, wraz ze Stephanem Grappelli’m oraz Jean Luc-Ponty’m stanowią nie tylko o sile francuskiego jazzu, ale przede wszystkim o wybitnej roli, jaką w historii jazzu odgrywają wirtuozi znad Sekwany. Didier Lockwood studiował grę na klasycznych skrzypcach w Conservatoire de Musique de Paris, ale wrażenie, jakie wywarła na nim muzyka Johnny’ego Wintera i Johna Mayalla sprawiło, że porzucił naukę, by założyć ze swym bratem Francisem grupę jazz-rockową Magma. Po trzech latach okazało się, że Didiera Lockwooda bardziej frapują improwizacje Jean-Luc Ponty’ego (którego usłyszał w nagraniu Zappy „King Kong”) niż jazz-rockowe schematy. Słuchał także innych skrzypków jazzowych: od Zbigniewa Seiferta po Stephane’a Grappelli’ego. To właśnie legendarny Stephane Grappelli jako pierwszy docenił talent Didiera Lockwooda i chętnie z nim koncertował. Pod koniec lat 70-tych Lockwood grał i nagrywał już z wieloma wielkimi europejskimi i amerykańskimi artystami (takimi jak Tony Williams, Gordon Beck, John Etheridge, Daniel Humair, Michał Urbaniak). W 1981 roku zrealizował album „Fusion”, który określił rodzaj wykonywanej odtąd przez D.Lockwooda muzyki: solidna, wywiedziona z rocka podstawa w postaci linii basu, pozostawiała wiele miejsca dla wykonywanych, z piorunującą szybkością, improwizacji.
Gra Didiera Lockwooda to czerpanie z bogatej w tradycje francuskiej wiolinistyki oraz szukanie inspiracji w muzyce Coltrane’a ale i przebojach rocka. Stąd przebogata i różnorodna dyskografia wybitnego skrzypka zawierająca m.in. takie nagrania jak „Surya”, „New World” ( z formacją Magma), „Didier Lockwood Live In Montreux’1980”, „Fasten Seat Belts”, „The Kid”, „Fusion”, ”Out Of The Blue”, „Live At The Olympia Hall’ 86”, „ Didier Lockwood Group”, „Pheonix’ 90”, „ Martial Solal-Didier Lockwood”, ”New York Rendezvous” ( z Davem Liebmanem), „Rhythm And Blue” (z Michałem Urbaniakiem). Imponująca kariera Didiera Lockwooda znaczona jest więc nie tylko nagraniami i koncertami z wybitnymi jazzmanami (od Mike’a Sterna, Steve’a Gadda, Petera Erskine’a po koncerty z Michelem Petruccianim oraz Dave Hollandem), ale także własnymi, ciekawymi pomysłami artystycznymi. Album „Open Doors” jest takim doskonałym, jazzowym projektem.
