Frank Sinatra – artysta wszechczasów, wokalista, który lekki, łatwy i przyjemny jazz wyniósł na wyżyny wielkiej sztuki. Jest uosobieniem amerykańskiej muzyki rozrywkowej a nagrania artysty wymienia się w tej samej „American Top Songbook”, co przeboje Elvisa Presleya, Boba Dylana czy Bruce’a Springsteena. Jeśli ktokolwiek chce rozpocząć „randkę ze swingującym jazzem” obowiązkowymi są właśnie nagrania Franka Sinatry.
Mit Franka Sinatry skonstruowany został wokół słynnego „American Dream”: kariery, popularności i pieniędzy. Urodził się w biednej rodzinie sycylijskich emigrantów i już jako młodzieniec otarł się o profesjonalną estradę: raz był to własny kwartet jazzowy Hoboken Four, innym razem nowojorskie sukcesy w orkiestrze Harry Jamesa ( w 1939 roku). Największą popularność zdobył w latach czterdziestych. Jako wokalista orkiestry Tommy Dorsey’a (1940-42) zdominował swoimi piosenkami wszystkie amerykańskie listy przebojów. Błyskotliwa kariera przystojnego Francisa Sinatry „pilotowana” była podobno (co nigdy nie zostało wyjaśnione) przez rodzinę sycylijskich współbraci. Mimo takiej otoczki, Sinatra plasował kilkanaście przebojów na listach popularności, jego hit „I’ll Never Smile Again” przez wiele tygodni przewodził notowaniom tygodnika Billboard, jego swingowe ballady śpiewała cała Ameryka a jego autorski program radiowy „Hit Parade” był najpopularniejszą audycją w USA w latach wojny. Kiedy amerykańscy żołnierze powrócili do domów, słodka muzyka Sinatry straciła na swej patriotycznej wymowie a spekulacje i plotki na temat mafijnych powiązań artysty spowodowały, w końcu lat czterdziestych, załamanie kariery. Sinatra plasował jeszcze kilkanaście nowych piosenek na listach przebojów ale dopiero kontrakt z Capitol Records oraz współpraca z jazzowym big bandem Nelsona Riddle spowodowały, że wokalista, jego muzyka i stylistyka postrzegane były wyłącznie w nowych, balladowo-jazzowych kategoriach. Sinatra sporo nagrywał, dużo koncertował, grał w filmie ( np.”Guys And Doll”, ”High Society”, ”Can-Can”, ”The Man With The Golden Arms”). I choć jego piosenki nie pojawiały się już gromadnie na listach przebojów, to uznanie i popularność wokalisty były ogromne. Wielkimi przebojami stały się wtedy „Strangers In The Night”, „Granada”, „Something Stuppid” (nagrany wspólnie z córką Nancy) oraz standard Paula Anki „My Way” , który przez 122 tygodnie był na liście Billboard Top Chart. Rozległa dyskografia Franka Sinatry obejmuje kilkadziesiąt albumów: od ckliwych, banalnych szlagierów z orkiestrami Harry’ego Jamesa, po balladowe standardy i komercyjne przeboje. Doskonałym przykładem uniwersalności muzyki Sinatry jest np. album „Frank Sinatra & Sextet – Live in Paris”, zapis koncertu z 1962 roku, podczas którego wokalista perfekcyjnie wyśpiewał wielkie standardy: „Chicago”,”Imagination”, „Moonlight In Vermont”, „My Funny Valentine”, „Night & Day” oraz „I’ve Got You Under My Skin”. Właśnie to ostatnie nagranie oraz zrealizowane później albumy „Duets” okazały się wielkim powrotem tego charyzmatycznego artysty oraz jego wspaniałymi interpretacjami wielkich standardów z gigantami dzisiejszej muzyki rozrywkowej ( m.in. z Bono, Tony’m Bennettem, Natalie Cole, Charlesem Aznavourem, Dolly Parton, Dianą Ross, Aretha Franklin, Barbra Streisand, Julio Iglesiasem…).
Frank Sinatra pozostawił ogromne archiwum nagrań : od pierwszych utworów nagranych z zespołem braci Dorsey’ów, przez olbrzymie zbiory przechowywane i chętnie dzisiaj wydawane i wznawiane, po ostatnie przebojowe i komercyjne piosenki realizowane w gigantami muzyki rozrywkowej. Co znamienne : choć artysta kojarzony jest zazwyczaj z lżejszą muzą to najpopularniejszą i najlepiej sprzedającą się jego płytą jest jednak jazzowy album „Sinatra at the Sands” – koncert w Las Vegas z 1966 roku zrealizowany z orkiestrą Counta Basiego.
