Z pewnością kubańska grupa Irakere,  założona w Hawanie  w 1973 roku,  jest prekursorem latyno-kubańskiej mody jaka wytworzyła się w ciągu ostatnich lat w związku z modą na tzw. brzmieniem „buena vista”. Kubańskie rytmy nabrały teraz nowego wyrazu i choć niepozbawione znamion autentyzmu stały się ważnym nurtem współczesnej muzyki rozrywkowej.  Muzycy skupieni wokół specyficznej subkultury „buena vista”  czekali na swój wielki sukces wiele lat.  W przypadku jazzowych zespołów i solistów kubańskich ,  którzy mieli okazję koncertować i nagrywać wcześniej  na Zachodzie aplauz dla twórczości przychodził wcześniej. Tak było w przypadku  muzyków skupionych wokół Orquesta Cubana de Musica Moderna.  Najwybitniejsi z nich to pianista Chucho Valdes,  trębacze Arturo Sandoval,  Jorge Varona,  saksofoniści Carlos Averhoff,  Paquito D’Rivera,  gitarzysta Carlos Emilio,  wokalista i perkusista Oscar Valdes.  To właśnie ta grupa tworzyła ,  przez wiele lat sztandarową dla kubańskiego jazzu,  formację Irakere. Kiedy w 1978 roku zespół odbył trasę koncertową w USA – zachwytom nie było końca. Irakere koncertowała i nagrywała w różnych składach personalnych,  jej liderzy podejmowali także autorskie projekty i tworzyli własne ( często cieszące się jeszcze większym powodzeniem niż Irakere) zespoły. Liderzy i muzycy Irakere nagrywali i koncertowali z amerykańskimi jazzmanami (np.w Hawanie w 1979 roku z trębaczem Dizzy’m Gillespie’m). Obszerena dyskografia obejmuje bestsellerowe albumy ( „Irakere”-1978,  „Misa Negra”- 1984, ” A Night At Ronnie Scott’s- z europejskiej trasy w  1987 roku oraz ” The Legendary Irakere in London”, ” From Havana With Love”- 1989, świąteczny ” Felicidad” ( 1989),  „Homenaje A Benny More”-1989 oraz słynny ” Irakere Cuba Libre/ En Vivo ).W 1980 roku zespół opuścił Paquito D’Rivera. a rok później Arturo Sandoval, którzy zdecydowali się na indywidualne kariery. Mimo brak dwóch,  najbardziej kreatywnych muzyków, grupa nadal – i to z dużymi sukcesami – koncertowała i nagrywała.

Dionizy Piątkowski