Przewodnikiem po Nowym Orleanie jest jego muzyka, która od wielu, wielu dekad wyznacza najciekawsze trendy w szeroko rozumianej amerykańskiej muzyce rozrywkowej. Od muzycznej wycieczki w stronę tradycji miasta i jego wieloetnicznej kultury znaczonej tradycyjnym jazzem Satchmo Armstronga, Jelly’ego Roll Mortona, przeplatanym nowoczesnym jazem Wyntona Marsalisa, Michaela White’a i sztandarowej The Dirty Dozen Brass Band. Odkrywanej specyficzną , nowoorleańską stylistyką Fatsa Domino, Aarona Neville, Irmy Thomas , Lloyda Price’a. Hipnotyzowaną magią „ voodoo” oraz nowoorleańskim obrządkiem i obyczajem. Znaczoną muzyczną historię miasta i nagraniami The Pointer Sisters, Allena Toussainta, Dr. Johna czy The Neville Brothers.
Wśród tysięcy “naturszczyków” Nowego Orleanu, tylko nielicznym udaje się zrobić karierę lub tak umiejscowić swoją muzykę, by stała się ważnym elementem życia. Dla wielu jest to wyłącznie miraż wielkiej estrady, komercyjnych nakładów płyt, licznych koncertów i uwielbienia. Być może w grupie takich marzycieli jest także legendarny Little Freddie King, dla którego muzyka Luizjany, Missisipi oraz i Nowego Orleanu jest naturalnym uzupełnieniem artystycznej egzystencji. Choć jest lokalnym idolem, popularnym i lubianym artystą, to poza Nowym Orleanem trudno szukać śladów jego ponad 60-letniej kariery. Urodził się w 1940 roku w prowincjonalnym McComb w stanie Missisipi i jak wszyscy w rodzinie grywał głównie na gitarze i podśpiewywał. Już w połowie lat 50-tych grywał w knajpach i barach Nowego Orleanu, w popularnych wtedy zespołach Polka Dot Slim oraz Boogie Bill Webb. Z czasem pojawiał się w zespołach Bucket of Blood, grywał z Bo Didley’em, Johnem Lee Hookerem oraz ze swoim kuzynem Lightin’ Hopkinsem. Dopiero w połowie lat 60-tych Little Freddie King zrealizował swoje debiutanckie nagrania dla słynnej Booker/Incicta Records, dla której nagrywali także legendarna Sister Alberta, wielebny Charlie Jackson i grupy Zion Harmonizers oraz Rock of Harmony. W 1971 roku Little Freddie King nagrał swój pierwszy album dla nowoorleańskiej Ahura Mazda Records. Tym razem jego nazwisko pojawiło się na okładce płyty „Rock and Roll Blues” (wraz z Johnem „Harmonica” Williamsem). Gitarzysta i wokalista stal się lokalną gwiazdą i ulubieńcem miejscowych estrad. Kolejne nagrania „Swamp Boogie” oraz „Sing Sanf Sung” choć budowały doskonałą reputację artysty, to nie lansowały jego gwiazdorskich ambicji. Little Freddie King stawał się swego rodzaju postacią symboliczną, walczącą z show-biznesowym establishmentem, rasizmem a jego przeboje „ Bad Chicken”, „The Great Chinese” , „Cat Squal Blues” czy „ You Don’t Know What I Know” stawały się swoistymi songami-manifestami.
