Genialny pianista i kompozytor swą sławę zawdzięcza jednemu zespołowi : kwartetowi Johna Coltrane’a. McCoy Tyner ( właściwie Sulaimon Saud ) urodził się 11 grudnia 1938 roku w Filadelfii. Jako nastolatek uczył się gry na pianinie, a w roku 1959 zaczął zawodowo występować z Jazztetem Benny’ego Golsona i Arta Farmera. W 1960 roku dołączył do zespołu Johna Coltrane’a, z którym grał już okazjonalnie wcześniej w Filadelfii. W legendarnym i klasycznego kwartecie nowoczesnego jazzu John Coltrane Quartert ( John Coltrane-saksofony, Elvin Jones- perkusja, Jimmy Garrison-kontrabas) występował do 1965 . To w tym okresie powstały najważniejsze oraz przełomowe albumy zespołu : „My Favorite Things”, „Coltrane’s Sound”, „Coltrane Plays The Blues”, „ Coltrane Jazz”, „Ole Coltrane”, „Live At The Village Vanguard”, „Africa/Brass”, „The Other Village Vanguard Tapes”, “Visit To Scandinavia’1962”, “ Inception”, „Coltrane’62”,” The European Tour”, „ Bye Bye Blackbird”,, „Selflessness”, „John Coltrane And Johnny Hartman”, “ Ballads”, “ Live At Birdland’63 ”,” A Love Supreme”, “Meditations”, “New Thing At Newport’ 1965”, “Dear Old Stockholm”, “Crescent”, “Transition”, “Live In Seatle’65”, “Sun Ship”, “First Meditation”, “Ascension”. Jako doskonały oraz kreatywny pianista koncertował także z Freddie’m Hubbardem, Wayne’m Shorterem, Joe Hendersonem, Lou Donaldsonem, Grantem Greenem dokumentując tę współprace wybitnymi nagraniami ( „In’n Out”, „ Night Dreamer”, „ Inner Urge”,” Solid”, „Lush Life”).
Pod koniec lat 60-tych McCoy Tyner założyl własne trio, występował z wieloma wykonawcami muzyki jazzowej i popularnej, zaczął również nagrywać pod własnym nazwiskiem. Ciekawymi okazały się m.in. albumy “ The Real McCoy”, “Tender Moments” czy “ Time For Tyner”. W latach 70-tych sporo koncertował i nagrał kilka doskonałych albumów, głównie z towarzyszeniem kwartetu lub kwintetu. Wiele płyt spotkało się ze sporym uznaniem ze strony krytyków i publiczności, niektórym przyznano ważne nagrody muzyczne (“ Sahara”, “Song For My Lady”, “ Echoes Of A Friend”, “ Enlightenment”, “Song Of The New World”, “Reflections”, “Expansions”, „ Atlantis”, „Trident”, „Fly With The Wind”, „Focal Point”, „ Supertrios”, „ The Greeting”). McCoy Tyner sporo nagrywał i koncertował również w latach 80-tych, przeważnie tworząc okazjonalne zespoły (np. z Sonny’m Rollinsem w zespole Milestone Jazzstars, kwartety i kwintety z Johnem Blake’m i Gary’m Bartzem). Wspaniała i rozległa dyskografia pianisty obejmuje zatem różne nagrania, realizowane w ostatnich dekadach ( „Passion Dance”, „ What’s New?”, „Four Times Four”, “ La Leyenda De La Hora”, “ Night Of Ballads And Blues”, “ McCoy Tyner Plays Ellington”, “Quintet Reunited”, “ It’s About Time”, “Double Trios”, “McCoy Tyner Live’87”, “Revelations”, “Bon Voyage”, “Uptown/Downtown-Recorded Live At The Blue Note’88”, “ A Tribute To John Coltrane: Blues For Coltrane”, “Live At Sweet Basil”, “Things Ain’t What They Used To Be”, “One On One”,” New York Reunion”, “Remembering John”, “Blue Bossa”, “Solar”, “Warsaw Concert’91”, “Soliloquy”, “The Turning Point”, “ 44th Street Suite”, “Moodswings”,” Journey”, “Manhattan Moods” , “Prelude And Sonata”, “Infinity”, “What The World Needs Now : The Music Of Burt Bacharach: Trio With Symphony”).
McCoy Tyner początkowo pozostawał pod znacznym wpływem pianistyki Buda Powella, Theloniousa Monka i Arta Tatuma ale współpraca z nowoczesnym kwartetem Johna Coltrane’a spowodowała wypracowanie własnej, charakterystycznej stylistyki oraz improwizatorskiego kunsztu. Muzyka, jaką grał i przede wszystkim komponował, dowodzi niezwykle skomplikowanej harmonii. W późniejszym okresie wykorzystywał elementy muzyczne nietypowe dla jazzu, a charakterystyczne m.in. dla afrykańskiej i azjatyckiej muzyki etnicznej oraz wywodzące się z tradycji europejskiej muzyki klasycznej oraz rozrywkowej.
