Brytyjski saksofonista Ronnie Scott (28.01.1927 – 23.12.1996) światową popularność zyskał jako… założyciel ( w 1959 roku) klubu. Jego Ronnie Scott’s Jazz Club gościł najwybitniejszych muzyków i stał się prestiżowym miejscem koncertów.
Ronnie Scott zaczynał naukę muzyki od saksofonu sopranowego, by – już jako nastolatek- opanować grę na saksofonie tenorowym. Zanim w 1944 roku dołączył do zespołu Johnny’ego Claesa, występował okazjonalnie w klubach oraz współpracował z Tedem Heathem, Bertem Ambrose’m i innymi, popularnymi, brytyjskimi zespołami tanecznymi. Grał również (w latach 1946-48) na liniowcach transatlantyckich i tym sposobem miał okazję posłuchać w Nowym Jorku koncertów z udziałem koryfeuszy modern-jazzu: Dizzie’go Gillespie’go, Charlie’go Parkera i Buda Powella. Pod koniec lat 40-tych był poważanym i obytym w amerykańskim jazzie muzykiem: występował (od 1948 roku) w Club Eleven, którego był współzałożycielem. W 1952 roku założył autorską (wraz z Jack’em Parnellem) formację bopową, która w kilka miesięcy później przeobraziła się w zespół złożony z wielu osobistości ówczesnej, brytyjskiej sceny jazzowej (Jimmy Deuchar, Derek Humble, Victor Feldman, Phil Seamen). W latach 1957-59 przewodził (razem z Tubby’m Hayesem) zespołowi, The Jazz Couriers. Przełomowym dla muzyka okazał się rok 1959, otworzył na Gerrard Street w Londynie Ronnie Scott’s Jazz Club ( później przeniesiony na Frith Street). W stałym, klubowym zespole oprócz właściciela grał także zdolny pianista Stan Tracey. Całe lata 60-te ofertę klubową wypełniał grą z własnym kwartetem, ale niezależnie pracował wraz z The Clarke-Boland Big Band (1962-73), liderował ( wraz z Kenny’m Wheelereem) autorskiemu zespołowi (1968-69), grał w trio (1971-75) z Mike’m Carrem, koncertował w zespołach Dicka Pearce’a. Najczęściej grywał wraz z amerykańskimi muzykami, których zapraszał do swojego klubu. Ronnie Scott jedenaście autorskich płyt, kilkanaście jako sideman ( z big-bandem Kenny Clarke/Francy Bolland, Stanem Getzem, Carmen McRea) a nawet solo w przeboju „ I Missed Again” Phila Ciollinsa. Jego dyskografia obejmuje tak ciekawe albumy jak „Battle Royal”, “The Ronnie Scott Jazz Group”, “Live At The Jazz Club’1953”, “The Ronnie Scott Jazz Group”, “The Jazz Couriers In Concert’58”, “Ronnie Scott Quartet: BBC Jazz Club 1964-66”, The Last Word”, “The Night Is Scott And You’re So Swingable”, “Sax No End” – z Clarke-Boland Big Band, “Live At Ronnie’s-1968”, “Scott At Ronnie’s-1973”, “Serious Gold”, “Montreux’77” – z Pablo All Stars, “Great Scott”, “Ronnie Scott’s 20th Anniversary Album” czy “ Never Pat A Burning Dog” z 1990 roku. Jako muzyk Ronnie Scott umiejętnie łączył główny nurt z elementami współczesnego jazzu. Jego charakterystyczny, spokojny i wyrafinowany ton doskonale łagodził agresywność improwizacji a ballady potrafił zagrać z ciepłem charakterystycznym dla stylu Zoota Simsa czy „późnego” Stana Getza. Ronnie Scott był także niestrudzonym promotorem jazzu, brytyjskich artystów oraz klubu, który słynie w świecie ze wspaniałej atmosfery i występów najlepszych jazzmanów. Za swoja działalność otrzymał w 1981 roku Order Królestwa Brytyjskiego.
