Tylko wybitni i odważni muzycy decydują się na realizacje projektów solowych. O ile w przypadku np. pianistów czy gitarzystów jest to wyzwanie oczywiste, to np. nagrań solistów kontrabasu i perkusji jest już niewiele. Zasadniczo projekty takie koncentrują się wokół forn awangardowych i nowoczesnych, często niezwykle eksperymentalnych i ultranowoczesnych. Najnowszy solowy album „ End To End” słynnego amerykańskiego kontrabasisty Barry’ego Phillipsa przeczy trochę tej zachowawczej i pragmatycznej teorii, bowiem wraz z estetyką ECM Records jawi się niezwykle ciekawa, solowa suita kontrabasisty.
Barre Phillips już w 1968 roku nagrał swoje pierwsze solowy albumy „Unaccompanied Barre” oraz „ Journal Violine” zawierające wyłącznie jego kompozycje uzupełniane karkołomnymi improwizacjami. Do pomysłu solowych rejestracji powrócił w 2017 realizując w słynnym, francuskim Studios-La-Buissonne album „End to End” ( wyprodukowany przez Manfreda Eichera dla ECM Records). Powstała piękna i subtelna, trzyczęściowa suita ( „ Quest”, „ Inner Door” oraz „Outer Window”) ukazująca kunszt wirtuozerski Barry’ego Phillipsa: śmiałość i brawurę, inwencję melodyczną, bogactwo struktury, logikę kompozycji.
Barre Phillips (ur.27.10.1934 roku w San Francisco) na uniwersytecie UCLA w Berkeley studiował języki średniowiecza; potem przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie na początku lat 60-tych pobierał , u Fredericka Zimmermanna, lekcje gry na kontrabasie. Okazjonalnie grywał wtedy z Donem Heckmanem, Billem Dixonem, Donem Ellisem (1962) i Paulem Bley’em. W marcu i kwietniu 1963 roku grał ( dla niego przełomowe) koncerty z Eric’em Dolphy’m, w ramach kierowanej przez Gunthera Schullera serii koncertów „Twentieth Century Innovations” w Carnegie Hall. Jako solista zagrał także w premierze „ Improvisations For Orchestra and Jazz Soloists” Larry’ego Austina (zagrał wtedy wraz z nowojorską Philharmonic Orchestra dyrygowana przez Leonarda Bersteina). Już od 1964 roku został, jak na owe czasy, muzykiem rewolucyjnego (bez perkusji) tria Jimmy’ego Giuffre’go oraz eksperymentalnego big-bandu George’a Russella. W latach 1965-1967 pracował z węgierskim gitarzystą Attillą Zollerem, Peterem Nero i Bobem Jamesem; wziął także udział (obok Archie’go Sheppa) w nagraniu słynnych albumów „New Thing At Newport” oraz „On This Night”. Przez dwa sezony nagrywał i koncertował z europejskimi twórcami jazzowej awangardy: Johnem Stevensem, Evanem Parkerem, Marionem Brownem i Gunterem Hampelem. W 1968 roku zrealizował swój solowy album „Journal Violine”, którym zapoczatkował modę na realizację solowych projektów i kompozycji na kontrabas. W 1969 roku zagrał w ramach orkiestrowego projektu kierowanego przez Johna Lennona i Yoko Ono, wziął też udział w pracach improwizatorskiego zespołu Gong (album „Magic Brother”), grał z Mike’m Westbrook’em, coraz częściej współpracował z europejskimi awangardzistami: braćmi Rolfem i Joachimem Kuehnami (1969), z angielskim saksofonistą Johnem Surmanem, ze Stu Martinem w ramach zespołu Trio (lata 1969-1971 oraz w 1976-77). W 1971 roku (wraz z basistą Dave’m Hollandem) zakłada eksperymentalny zespół składający się wyłącznie z kontrabasów. Swoimi ciekawymi pomysłami zainteresował producenta Manfreda Eichera i w 1976 roku zaczął nagrywać dla prestiżowej ECM Records. Sporym uznaniem cieszył się jego sekstet jazzowy Music By oraz zespół muzyki klasycznej Accroche Note. W 1984 roku podejmuje współpracę z grupą awangardowych twórców z Toronto, by niebawem stać się głównym orędownikiem projektów Music Gallery. W 1988 roku angażuje się w podobny projekt z angielskim awangardzistą Derekem Bailey’em i jego Derek Bailey And Co.
Dzisiaj Barre Phillips postrzegany jest jako twórca łączący awangardowy jazz amerykański z europejską sceną free-jazzową i dokumentuje swoja karierę doskonałymi, a często i dla jazzu przełomowymi albumami, takimi jak „Vintage Dolphy”, „The Horizon Beyond” – z Atillą Zollerem, „New Thing At Newport’ 1965”, „Improvisations For Orchestra and Jazz Soloists”, „Journal Violone”, „Unaccompanied Barre”, „The Trio” – z Johnem Surmanem i Stu Martinem, „Alors !”, „Music From Two Basses”- z Davem Hollandem, „ Improvisations For Orchestr and Jazz Soloists”- z Terje Rypdalem, “Mountainscape”, “Three Day Moon”, “Journal Violine II”, “Music By”, “Jubilation”- z Gunterem Hampelem, “Call Me When Get There”, “This Earth !” – Alfredem Harthem, “En Concert’ 1983” – z Accroche Note, “By Contact”, “Figuring”- z Derek’em Bailey’em, “Once”- z Company, “Reserve”, “Double Trouble”, “Camouflage”, “Harmos”, “Naxos”, “Aquarian Rain”, “Violin Music For Restaurants”- z Jonem Rosem, “Portraits” – z London Jazz Composers’ Orchestra, “Time Will Tell”, “Uzu”.
