Czy można wyobrazić sobie wspanialszą fonograficzną biografię niż album, na którym zarejestrowano unikalne nagrania jakich dokonał legendarny brytyjski puzonista Chris Barber ? Muzyczna wizytówka „Memories Of My Trip” zawiera wspólne nagrania i koncerty, jakie wraz z udziałem zaproszonych gości ( lub sam będąc gościem wielkich gwiazd) zostały utrwalone i dzisiaj są niezwykłym dokumentem bluesa, gospel, rhuthm’n’bluesa i jazzu. Charyzmatyczny Chris Barber jest w studio i na estradzie wraz z Muddy’m Watersem, Eric’em Claptonem, Rory’m Gallagherem, Jeffem Healey’em, Van Morrisonem, Ottilie Petterson, Mark’em Knopflerem, Keith’em Emersonem, Alexisem Kornerem, Sonny’m Terry’m & Brownie McGhee, Dr Johnem, Paulem Jonesem, John’ym Slaughtersem, legendami jazzu – Albertem Nicholasem i Trummy Young’em. Historia, historia muzyki ! W 1991 roku Chris Barber otrzymał z rąk Królowej Elżbiety II “Order Brytyjskiego Imperium”.
Chris Barber to legenda brytyjskiej muzyki, “Britain’s Godfather of Jazz”. W Europie traktowany jako pionier jazzowego puzonu i ciekawego pomysłu na autorski jazz. W latach 40-tych Chris Barber uczył się gry na puzonie i kontrabasie w Guildhall School of Music. Choć w późniejszych latach wracał czasem do kontrabasu, jego głównym instrumentem został puzon. Pod koniec lat 40-tych utworzył pierwszy własny zespół Chris Barber Jazz Band: poza Barberem należeli do niego Monty Sunshine, Ron Bowden i Lonnie Donegan. Na początku następnej dekady grupa zdobyła znaczną popularność, mimo to muzycy postanowili wzmocnić skład Kenem Colyerem. Stała wysoka forma muzyków Barbera sprawiła, że jego zespół znalazł się pośród najlepszych formacji jazzu tradycyjnego w Wielkiej Brytanii, a ich sukcesy zbiegły się z zainteresowaniem tą formą jazzu, co nastąpiło na przełomie lat 50-tych i 60-tych. Późniejszy zmierzch jazzu tradycyjnego wywołany eksplozją rocka miał zgubne skutki dla wielu zespołów, jednakże w mniejszym stopniu dotyczył formacji Chrisa Barbera. Po części wynikało to ze zmysłu do interesów lidera, a po części z jego orientacji w panujących trendach muzycznych i umiejętności zaprzęgania ich do swoich celów. W latach 60-tych Chris Barber zmienił nazwę grupy na Chris Barber Blues And Jazz Band, do repertuaru dodał ragtime’y, ale równocześnie zaangażował nowoczesnych muzyków, takich jak np. Joe Harriott. Do najważniejszych działań Barbera w owym czasie należała aktywna promocja rhythm and bluesa i bluesa dzięki m.in. sprowadzaniu ze Stanów znanych i popularnych artystów, takich jak Sister Rosetta Tharpe, Brownie McGhee, Louis Jordan czy Muddy Waters. Chris Barber wykorzystał zainteresowanie bluesem, które się dokonało za sprawą rocka, i zapraszał do zespołu także Johna Slaughtera czy Pete’a Yorka (byłego członka Spencer Davis Group), którzy doskonale odnajdywali się dixielandzie Barbera. W latach 70-tych Chris Barber skoncentrował się na mainstreamie, czerpiąc szczególnie wiele inspiracji z małych zespołów Duke’a Ellingtona, a wśród jego gości można było znaleźć tak wybitne postacie, jak Russell Procope, Wild Bill Davis, Trummy Young czy John Lewis. Swój związek z jazzowymi korzeniami, ale także nowoczesnym bluesem, prezentował na koncertach zatytułowanych “Take Me Back To New Orleans” z gościnnie występującym Dr. Johnem. Grę Chrisa Barbera na puzonie cechuje bogaty ton i potoczysty styl improwizacji. Jednakże najbardziej dla jazzu, przede wszystkim brytyjskiego, zasłużył się jako lider i “kustosz” jazzowych stylów. Jego ogromna dyskografia obejmuje wspaniałe albumy dokumentujące nie tylko brytyjski jazz, ale także drogę jaką ta muzyka ( i sam Chris Barber) przebyli przez dekady ( „Ragtime”, „Chris Barber At The London Palladium”, „Trad Tavern”, „ Getting Around”, „ Live In East Berlin”, „Get Rolling!”, “Echoes Of Ellington”, “The Grand Reunion Concert”), “Take Me Back To New Orleans”, “Creole Love Call”, “Mardi Gras At The Marquee”, “Classics Concerts In Berlin”, “The Entertainer”, “Get Yourself To Jackson Square”, “ Who’s Blues “, “Chris Barber And His New Orleans Friends”).
