Michał Urbaniak to jeden z najbardziej znanych polskich muzyków jazzowych, multiinstrumentalista, saksofonista i skrzypek jazzowy, kompozytor i aranżer. Jest także współproducentem swoich płyt. Edukację muzyczną rozpoczął w Łodzi, gdzie uczęszczał do Liceum Muzycznego. Od 1961 roku kontynuował naukę w Warszawskiej PWSM w klasie skrzypiec T. Wrońskiego. Jeszcze w liceum samodzielnie nauczył się gry na saksofonie i występował w zespole dixielandowym Tiger Rag. Przeprowadzka do stolicy umożliwiła młodemu muzykowi nawiązanie kontaktów z zawodowymi jazzmanami. Współpraca z zespołem Jazz Rockers Zbigniewa Namysłowskiego zaowocowała wspólnym występem na słynnym Jazz Jamboree’61. Występ zespołu i gra poszczególnych muzyków spotkała się z dobrym przyjęciem zarówno słuchaczy jak i krytyków.  Natychmiast więc młody muzyk został zaproszony do współpracy przez Andrzeja Trzaskowskiego. Wraz z jego zespołem The Wreckers wyjechał  (w 1962 ) na koncerty klubowe do USA. Wystąpili także na festiwalach jazzowych w Newport i Waszyngtonie. Po powrocie do kraju Urbaniak związał się z  kwintetem Krzysztofa Komedy, z którym grał w latach 1962-64. Po rozwiązaniu tego zespołu wyjechał do Skandynawii, gdzie dał się poznać jako doskonały muzyk sesyjny. Do kraju powrócił w 1969 roku i utworzył Michał Urbaniak Group, z którą współpracowała elita polskich muzyków : pianista Adam Makowicz, basiści- Paweł Jarzębski, Michał Komar, Jamusz Kozłowski, perkusiści- Czesław Bartkowski i Andrzej Dąbrowski oraz wokalistka Urszula Dudziak. Wspólnie nagrali (w 1970 roku)  pierwszy, w swojej rozległej później dyskografii, zagraniczny album “Parathyphus B”.  Autorską grupę M.Urbaniak  przedstawiał wielokrotnie festiwalach  w karju ( Jazz Jamboree  1969-72) oraz na ważnych festiwalach w Europie  ( m.in.: w Norymberdze, Kongsberg, Molde, Heidelbergu, Montreux – gdzie grupa zdobyła prestiżową Grand Prix w 1971).  W 1971 podczas Berliner Jazztage wystąpił w Violin Summit i wziął udział w warsztatach jazzowych Wolfganga Daunera.

W maju 1973 roku Michał Urbaniak po raz ostatni zagrał przed polską publicznością i z  żoną Urszulą Dudziak wyjechał na stałe do USA. Nie skorzystał z otrzymanego w 1971roku stypendium i nie podjął studiów w Berklee College of Music. Dzięki rekomendacji Johna Hammonda zawarł kontrakt płytowy z wytwórnią Columbia, która wydała jako “Fusion” jego zachodnioniemiecki album “Super Constellation”. Na trasę promocyjną zaprosił polskich jazzmanów (Czesława Bartkowskiego, Pawła Jarzębskiego i Wojciecha Karolaka). Dobre przyjęcie płyty umożliwiło mu nagranie kolejnych albumów (np.”Atma” i “Fusion III”), które zapoczątkowały pasmo amerykańskich sukcesów zarówno  Michała Urbaniaka jak i Urszuli Dudziak. W latach 1975 – 1989 prowadził grupę The Michal Urbaniak Fusion, w której grali młodzi muzycy amerykańscy ( m.in. pianiści- T. Guerin i H. Williams, gitarzyści J. Caro i B. Farrington, perkusiści- G. Brown i St. Jordan). Z ciekawymi i modnymi propozycjami fusion jazzu natychmiast dołącza do nowojorskiej czołówki jazzu. Jego zespół można usłyszeć w renomowanych klubach jazzowych Village Vanguard i Village Gate, salach koncertowych ( np. Carnegie Hall) a także na festiwalach w Nowym Jorku, Newport i Waszyngtonie. Wielokrotnie koncertował także w Europie. Zapraszał i sam bywał zapraszany przez sławy jazzu: m.in. Lenny’ego White, Marcusa Millera, Georga Bensona, Billy’ego Cobhama, Rona Cartera, Joe Zawinula, Wayne’a Shortera, Stephane’a Grappelli’ego  oraz  Milesa Davisa, z którym – jako jedyny polski jazzman – nagrał album: w 1985 uczestniczył w sesji nagraniowej z Milesem Davisem do płyty „Tutu”.

W 1986 roku Michał Urbaniak przyjechał ponownie do Polski i wystąpił na Jazz Jamboree ’86 z grupą Michał Urbaniak Constellation ( grającą w składzie R. Burrage, K. Davis, B. Wright).Po tym tryumfalnym powrocie i koncercie Urbaniak  wielokrotnie występował w kraju realizując doskonałe projekty i przedstawiając ciekawe, autorskie zespoły ( np. w  1989 – koncert “Komeda Żywy”, 1991 –  Jazz Jamboree, 1992 – Festiwal Jazz nad Odrą, 1994 – benefis Zbigniewa Namysłowskiego, 1995 -benefis Willisa Conovera).

Album „Live Recording” jest  zapisem koncertu, który odbył się Filharmonii Narodowej w styczniu 1971 roku i został wydany tego samego roku jako vol. 24 serii  prestiżowej serii Polish Jazz. Jest to album szczególny – debiut płytowy Urbaniaka jako lidera i skrzypka, chrzest bojowy jego nowego zespołu i zapowiedź rewolucyjnej zmiany kursu w stronę fusion, oraz wybitna manifestacja mistrzostwa w harmonii z kreatywnością. „ Wiele jest na tej płycie rzeczy „pierwszych” – pisze Tomasz Tłuczkiewicz :  skrzypce Urbaniaka, elektryczna klawiatura Makowicza, czy free-flow bez kreski taktowej Bartkowskiego, co sprawia, że postrzega się ją jako nowe otwarcie, zapowiedź fazy fusion w twórczości Urbaniaka. To nie tylko pierwszy, ale ostatni taki zespół. Ostatni nie tylko w planach Urbaniaka, ale w porządku „zwykłego” jazzu w ogóle. Ostat