Oscar Peterson (15.08.1925 – 23.12.2007) – obdarzony atrakcyjną sceniczną osobowością i charyzmą, gigant mainstreamowej, płynnej techniki palcowej, wyrastał na pianistę uzależniając się od stylistyki Arta Tatume’a i Errola Garnera,Teddy’ego Wilsona i George’a Shearinga. Początkowo studiował grę na trąbce, choroba jednak sprawiła, że zajął się fortepianem. W rezultacie niekończących się, pełnych entuzjazmu godzin pracy, ukształtował swą niezwykłą technikę. Jako 17-latek, po wygraniu w 1940 roku lokalnego konkursu talentów, zaczął występować regularnie w radiu kanadyjskim i na klubowych estradach Ameryki. W 1944 roku koncertował w orkiestrze Johnny’ego Holmesa; wkrótce potem założył własne trio. Mimo, że pierwsze nagrania pianisty nie zachwycały krytyków, to pianista zaczął otrzymywać lukratywne propozycje koncertowe w U.S.A. W 1949 roku, zaproszony przez producenta Normana Granza, zadebiutował ( w ramach Jazz At The Philharmonic ) w nowojorskiej Carnegie Hall. Od tego momentu rozpoczęła się zawrotna kariera pianisty i jego trio (opartego na sekcji gitary i kontrabasu). Chociaż Oscar Peterson pojawiał się początkowo w rozlicznych mutacja swojego trio, to największy sukces przyniosła mu współpraca (1953-58) z gitarzystą Herbem Ellisem i basistą Rayem Brownen. Jego artystyczny dorobek obejmuje setki nagrań studyjnych i koncertowych dokonanych w wraz z wielkimi gwiazdami: Louisem Armstrongiem, Billie Holiday, Count’em Basiem, Dizzym Gillespiem, Zootem Simsem, Clarkem Terrym,Joe Passem, Ellą Fitzgerlad, Stanem Getzem. Album „ Affinity” z 1962 roku okazał się największym bestsellerem artysty.
Dorobek Oscara Petersona obejmuje niezwykle szeroki wachlarz repertuarowy: od śpiewników Cole’a Portera i Duke’a Ellingtona, poprzez szlagier Jimmy’ego Forresta „Nigh Train”, po napisaną (w 1964 roku) „Canadiana Suite”. W połowie lat 50-tych Oscar Peterson włączył do swego repertuaru modne partie wokalne w stylu Nat „King” Cole’a, jednak przez lata nie ulegał modom i nastrojom music-businessu zachowując swój, charakterystyczny, styl. Od 1970 roku nie miał własnego stałego zespołu, występował często jako solista, współpracował (przez lata 70-te i 80-te ) z kontrabasistą Nielsem-Henningiem Oerstedem Pedersenem. Nagranie muzyki do filmu „Play It Again Sam”, rola gwiazdy w programie telewizyjnym, trasa koncertowa w ZSRR (w 1974 roku), „Royal Wedding Suite” (1981), którą dyrygował Russ Gracia – to najznamienitsze sukcesy komercyjne Oscara Petersona. Oszałamiająca technika i stężony swing, sprawiły, że jest dzisiaj jednym z najbardziej szanowanych i natychmiast rozpoznawalnych pianistów jazzowych. Lata wielkiej, komercyjnej kariery dowodzą niezmiennie najwyższego standardu wykonawczego, są też świadectem ogromnej, kreatywnej roli pianisty-jazzmana. Dorobek artystyczny i pozycja Oscara Petersona ( choć dowodzą gustów eklektycznych) są także doskonałym materiałem ciągłości jazzowej tradycji: od stylu stride-piano po be-bop, od Jamesa P. Johnsona po Billa Evansa (z charakterystycznym brzmieniem i techniką rodem z Arta Tatuma). Budząc podziw wśród słuchaczy oraz innych pianistów był Oscar Peterson jednym z ostatnich wielkich jazzu, zamykający historyczną linię wielkich mistrzów jazzowego fortepianu.
