Benny Turner to weteran ( ur.27.10.1937)  i legenda amerykańskiego bluesa, jeden z nielicznych  „ strażników” tradycji tej muzyki i kultury. Jest młodszym bratem Freddie’go Kinga i przez lata był basistą w jego zespole Freddie King Band. Ale znany jest przede wszystkim jako basista i wokalista grupy Joe Young’a  oraz lider zespołu  kultowej, nowoorleańskiej  wokalistki Marvy Wright. Niezwykłym uznaniem i charyzmą cieszą się jego autorskie projekty które od dekad realizuje wraz z wybitnymi bluesmanami. Album „ When She’s Gone” zrealizował w brawurowj obsadzie z gościnnym udziałem takich gwiazd bluesa jak Charles Brown, Bob Margolin i Marva Wright.

Benny Turner rozpoczął swoją muzyczną karierę grając na gitarze w The Kindly Shepherds, studyjnej grupie gospel  związanej z wytwórnia Nashboro Records. Jego niepokorny i nostalgiczny bas słuchać na wielu nagraniach zespołu. Często grywał także na gitarze. Estradową karierę rozpoczął ( wraz ze swoim bratem) grywając w chicagowskich klubach Squeeze i Walton’s Corner.Tam poznał frontmena Dee Clarka, który zaproponował młodemu muzykowi udział w trasie koncertowej jego rhythm & bluesowej formacji. Okres ten okazał się niezwykle kreatywny także dla muzyki Benny’ego Turnera, który odtąd zaczął częściej myśleć o bluesie, jako rozbudowanej formie muzycznej opartej także o rhythm & blues, gospel a nawet elementy jazzu. W takiej konwencji odnalazł się w zespole The Soul Stirrers, kolejnych formacjach brata Freddie’go Kinga, ale także  regularnie koncertując z takimi muzykami jak Eric Clapton, John Fogerty czy grupą Grand Funk Railroad.  Podczas festiwalu jazzowego w Montreux w 1973 roku członkowie zespołu Freddie’go Kinga zostali zaproszeni do współpracy przez legendarnego Memphisa Slima i to wtedy Benny Turner zrealizował z nim album  „Memphis Slim – Very Much Alive & In Montreux„. Karierę i sukcesy przerwała, w 1976 roku, śmierć Freddie’go Kinga. Benny załamał się i przez ponad dwa lata nie uczestniczył w życiu estradowym. W 1979 roku do zespołu zaprosił go Mighty Joe Young, z którym koncertował i nagrywał przez prawie osiem lat, wystąpili razem  w filmie  „Thief”, byli atrakcją słynnego Wise Fools Pub w Chicago. Przełomowym okazała się przeprowadzka, w 1986 roku, do Nowego Orleanu: został tam  liderem zespołu wokalistki Marvy Wright oraz prowadził – przez kolejne dwie dekady – swój autorski zespół. Po śmierci , w 2010, Marvy Wright pracować zaczął już na własny rachunek: wydał cztery, doskonale przez publiczność i krytyków przyjęte albumy (  m.in. „ A Tribute to My Brother Freddie King”) oraz uhonorowany wieloma nagrodami ( m.in. Blues Award) album „Journey”.

Album „When She’s Gone” z 2016 roku  dedykował matce Elli Mae. Płyta zawiera kolekcję sześciu oryginalnych nagrań z jego  wcześniejszego albumu „Blue and Not So Blue” zestaw standardów bluesowych oraz piękną interpretacje kultowego przeboju Billa Withersa „ Ain’t No Sunshine”. Równie entuzjastycznie przyjęto album „My Brother’s Blues” – hołd złożony Freddie’mu, emocjonalną interpretację kilkunastu piosenek z repertuaru  brata-bluesmana.

Dionizy Piątkowski