Tribute To Glenn Miller Orchestra

Któż nie zna wielkich przebojów roztańczonego jazzu: „Moonlight Seredande”,”Tuxedo Junction”, „Chattanooga Choo Choo”,” A Sentimental Journey” ? Dla wielu synonimem jazzu stały się właśnie te swingowe standardy, które w interpretacji orkiestry Glenna Millera stały się największymi szlagierami big-bandowego jazzu. Liderem zespołu był puzonista Glenn Miller, który swoimi aranżacjami stworzył charakterystyczne brzmienie swingowego big-bandu.W latach trzydziestych big- band Millera był jedną z najpopularniejszych orkiestr jazzowych. Popularność muzyki, precyzyjne i swingowo-taneczne aranżacje spowodowały, iż przed zespołem otwierały się wielkie, music-businessowe możliwości: od koncertów na prestiżowych estradach ,komercyjnych koncertów reklamowych, po nagrania radiowe i lukratywny kontrakt płytowy z Decca Records.

Glenn Miller (1.12.10904 – 15.12.1994)  edukację muzyczną rozpoczął w  Fort Morgan,w stanie Colorado, gdzie przez dwa lata studiował na uniwersytecie. Już wtedy nawiązał (jako puzonista) współpracę z lokalną, popularną Boyd Senter Orchestra, by w 1924 roku zasilić big band Bena Pollacka. Z orkiestrą tą współpracował do 1928 roku uczestnicząc równocześnie w zespołach Reda Nicholsa, Smitha Ballewa oraz braci (Tommy’ego i Jimmy’ego) Dorsey’ów. W big bandzie Dorsey’ów  Miller dał się poznać jako ciekawy aranżer oraz niezły puzonista. Przez kilka lat zdobywał w  tej orkiestrze popularnośc i uznanie. Pod koniec 1934 roku otrzymał od angielskiego aranżera Raya Noble propozycję utworzenia nowej orkiestry. Big- band Ray’a Noble zyskał niezwykłą popularność, zwłaszcze, że zespół doskonale funkcjonował, jako orkiestra prezentujaca swe nagrania poprzez radio.

Niekwestionowanym liderem zespołu był Glenn Miller, a zwłaszcza jego charakterystyczne aranżacje, które z czasem okreslać poczęto jako “brzmienie millerowskie”. Praca z zespołem Noble’a była dla Glenna Millera punktem zwrotnym w karierze. Lansując własne brzmienie postanowił – wbrew dotychczasowej tradycji – zastapić trabkę klarnetem, który odtąd prowadził sekcję saksofonów. W latach trzydziestych big band R.Noble’a  był jedną z najpopularniejszych orkiestr jazzowych. Popularność muzyki, precyzyjne i swingowo-taneczne aranżacje (głównie G.Millera) spowodowały, iż przed zespołem otwierały się wielkie, music-businessowe możliwości: od koncertów na prestiżowych estradach i komercyjnych koncertów reklamowych (papierosy Chesterfield) po nagrania radiowe i lukratywny kontrakt płytowy z Decca Records. Przełomowym dla orkiestry Millera okazał się rok 1938, kiedy puzonista postanowił lansować własny big band z charakterystycznym, taneczno-swingowym brzmieniem. Nagrania zrealizowane dla firmy Bluebird Records okazały się (w 1939 roku) wielkimi przebojami (“Moonlight Serenade”,”In The Mood”,”Little Brown Jug”,”Sunrise Serenade”). Płyty oraz orkiestra Glenna Millera odnosiły także wielki sukces poprzez udział w filmach “Sun Valley Serenade” (1941) oraz “Orchestras Wives” (1942). Jesienią 1942 roku, Glenn Miller będacy u szczytu sławy. w patriotycznym geście, rozwiązuje orkiestrą i wstępuje do armii. Powołanie popularnego artysty do sił powietrznych armii amerykańskiej okazało się doskonałym zabiegiem komercyjnym, bowiem kapitan Glenn Miller natychmiast stworzył nową, wojskową orkiestrę, która popularnością nie ustepowała  ‘cywilnemu’ big bandowi Millera. Koncertując w bazach wojskowych stawał się Miller i jego orkiestra “jazzowym bohaterem” oraz idolem. Zginął 15 grudnia 1944 roku  w niewyjaśnionych okolicznościach, lecąc samolotem wojskowym nad kanałem La Manche, w drodze na koncerty do wyzwolonego Paryża. Okoliczności tego wypadku po dziś dzień nie zostały w pełni wyjaśnione. Pewne było jedynie to, że Glenn Miller wsiadł do niewielkiego, amerykańskiego wojskowego samolotu, który wystartował z lotniska Bedford nieopodal Londynu i miał dotrzeć do Paryża. Lot odbywał się w złej pogodzie i samolot rozbił się nad kanałem La Manche. Jak podaje Encyklopedia Britannica  „nigdy nie odkryto żadnego śladu samolotu, a los Millera był tematem wielu spekulacji, w tym od złej pogody po przypadkowe uderzenie brytyjskich bombowców zrzucających ładunki nad kanałem La Manche. Śmierć Millera była szokiem dla jego fanów na całym świecie, a także dla amerykańskich żołnierzy, którzy umieścili Millera wraz z Bobem Hope i Andrews Sisters w gronie tych gwiazd, które „najbardziej budowały morale żołnierzy”.

Przez kolejne dekady podtrzymywano mit i brzmienie orkiestry Millera. Wielu artystów starało się, z większym lub mniejszym powodzeniem, naśladować ‘ brzmienie millerowskie’. Najciekawiej wypadały orkiestry Texa Beneke, Ralpha Flanagana, Jerry’ego Graya, Ray’a Anthony’ego. W ostatnich latach odrodziła się moda na swingowe “brzmienie millerowskie”, stąd powstały liczne (w samych tylko Stanach Zjednoczonych ponad czterdziesci) orkiestry grające repertuar G.Millera, ale okreslajace swe zespoły jako “Glenn Miller Orchestra”. Mimo, że Miller był ( zwłaszcza na początku swej kariery) puzonistą jazzowym i opracował wiele doskonałych swingowych aranżacji, to kariera artysty bliższa jest muzyce rozrywkowej niż jazzowej. Z drugiej jednak stronny, o ile uboższy byłby jazz Ery Swingu pozbawiony brawurowych standardów “Chattanooga Choo Choo”,”Moonlight Serenade”,”In The Mood”,”American Patrol”,”Pennsylvania”,”Tuxedo Junction”. Tylko nieliczne orkiestry  uwiarygodniły się doskonałym wyczuciem „millerowskiego swingu”. Międzynarodowa „Timeless – Tribute To Glenn Miller Orchestra” jest jedyną, która otrzymała – z Glenn Miller Estate – zgodę na prezentację przebojów Millera w Europie.

The Glenn Miller Orchestra :The Early Years (1935-38), The Glenn Miller Story (1939-42),The Swinging Mr. Miller (1939-42), The Genius Of Glenn Miller (1939-42), The Unforgettable Glenn Miller (1956), The Carnegie Hall Concert’39 (1969), The Collector Edition: Glenn Miller (1978), Victor Jazz History: Swing Big Bands (1980), The Glenn Miller Orchestra In Digital Mood (1983), Forever-From The Forties To The… (1988), I Sustain The Wings: September 1943 (1989),Swing (1990), Glenn Miller (1991), Glenn Miller War Broadcast (1991), The Ultimate Glenn Miller-22 Original Hits (1995)