Kiedy w styczniu 1970 roku Count Basie przygotowywał swój 17 osobowy zespół do nagrania albumu “High Voltage” nie spodziewał się, że jest to znamienny moment  w jego karierze. Nagraniem tym zamykał okres znaczony wielkimi sukcesami i popularnością swojej słynnej orkiestry. Przez dekady Orkiestra Counta Basiego była synonimem perfekcyjnego jazzu oraz lżejszej jego odmiany ( zwłaszcza nagrań np. z Frankiem Sinatrą czy niektórych sesji z Ellą Fitzgerald). Teraz albumem „High Voltage” legendarny lider i pianista przełamał kolejny konwenans  zapraszając do przygotowania muzyki ( oraz aranżacji) genialnego artystę Chico O’ Farrilla. Budując nowe brzmienie orkiestry aranżer wykorzystał ogromny potencjał twórczy zgromadzony elitą amerykańskiego jazzu. W nowojorskim studio zasiedli m.in. saksofoniści Cecil Payne, Eddie Davis, Eric Dixon; puzoniści Buddy Morrow, Bill Hughes; trębacze: Joe Newman, George Cohn; gitarzysta Freddie Green, basista George Duvivier. Popłynęły wielkie standardy w nieskazitelnych aranżacjach 0”Farrila oraz zwięzła, latynosko-jazzowa stylistyka ( od „Chicago”, „Day In Day Out’ i „The Lady Is A Tramp” po „Day In Day Out”,”If I Were A Bell” i słynne  „I’m Getting Sentimental Over You”).

William „Count” Basie ( 21.08.1904 – 26.04.1984) to jeden z najsłynniejszych kierowników big-bandów jazzowych w całej historii jazzu. Wychował się w Red Bank nad rzeką Hudson, dzielącą to miasto od Nowego Jorku. Pierwsze lekcje na fortepianie pobierał u matki i wykorzystywał każdą sytuację, by posłuchać gry nowojorskich niekoronowanych królów fortepianu: Jamesa P. Johnsona, Williego „The Lion” Smitha a przede wszystkim Fatsa Wallera, którzy panujący wówczas niepodzielnie ragtime wzbogacili o elementy muzyki europejskiej zyskując przez to wyjątkową oryginalność w improwizacji. Basiemu udało się dostać pod opiekę Fatsa Wallera, który grał wówczas na organach w harlemowskim Lincoln Theatre. Na szczęście dla młodego Basie’ego pianiści byli wówczas rozchwytywani, więc dzięki wstawiennictwu swojego profesora dość szybko udało mu się znaleźć pracę w trupie Katie Crippen And Her Kids, z którą objechał niemal wszystkie sceny jazzowe przeznaczone dla czarnej publiczności. Po rozpadnięciu się zespołu Basie znalazł się w Kansas City, które wydawało mu się ziemią obiecaną. Pod rządami przywódcy demokratów, Toma Pendergasta, zwolennika polityki wolnej ręki, w mieście bez skrępowania rozwijał się przemysł rozrywkowy i jazz na równi z prostytucją i hazardem, a więc muzycy bez problemu znajdywali pracę. Wielu znawców uważa wręcz, że to właśnie tam, dzięki panującym warunkom, rozwinął się nowoczesny jazz.

Przez jakiś czas Count Basie był taperem, a w 1928 roku znalazł się w składzie Blue Devils kontrabasisty Waltera Page’a, z którym pozostał nierozłączny przez następne 20 lat. Po rozpadnięciu się zespołu, Basie dołączył do Benniego Motena, a w 1935 roku w Reno Club utworzył własną formację, do której dość szybko ściągnął najlepszych muzyków Motena. Klub nie podlegał ograniczeniom w sprzedaży alkoholu i w dodatku transmitował przez radio klubowe koncerty; nic dziwnego, że w takich warunkach talenty Basie’go rozwijały się bez skrępowania i wkrótce stworzył jedną z najbardziej rasowych stylistycznie i dynamicznych orkiestr w historii jazzu. Mimo że orkiestra Duke’a Ellingtona wykonywała bardziej ambitny repertuar, pod względem czystego, radosnego swingu big-band  Counta Basiego nie miał sobie równych. Właśnie to zwróciło uwagę impresaria Johna Hammonda, który słyszał orkiestrę w miejscowym radiu. Podobnego zdania byli szefowie wytwórni Decca i w styczniu 1937 r. orkiestra Counta Basiego w zwiększonym składzie dokonała pierwszych nagrań, na których słychać już jedną z sekcji wszechczasów: Freddiego Greena (gitara), Waltera Page’a (kontrabas) i Jo Jonesa (perkusja), a także samego lidera na fortepianie, prezentującego swój oryginalny, przestrzenny i pozornie prosty akompaniament. Na tym idealnie zgranym, precyzyjnym tle soliści, tacy jak Lester Young (saksofon tenorowy), Buck Clayton (trąbka), mogli sobie pozwolić na całkowitą swobodę. Basie często określał się mianem nie-pianisty. Było w tym dużo przekory, ponieważ jego dokładnie przemyślane, precyzyjnie wstawki działały na solistów niezmiernie inspirująco i miały ogromny wpływ na kształtowanie się stylu m.in. jednego z największych przedstawicieli bopu – Theleniousa Monka.

W 1938 roku orkiestra Counta Basiego dokonała przełomowego w swej historii nagrania – kompozycji lidera „Jumpin’ At The Woodside” z solistami Earlem Warrenem (saksofon altowy) i Herschelem Evansem (klarnet) oraz Youngiem i Claytonem – nagranie to można traktować jako esencję swingu. Znaczącym dla sławy orkiestry Basiego był pobyt w klubie Famous Door na nowojorskiej West 52nd Street od lipca 1938 roku do stycznia 1939 roku, dzięki m.in. transmisjom koncertów dokonywanym przez sieć CBS (nagrania te zostały ostatnio udostępnione na płytach i choć nie są najlepszej jakości, stanowią fascynujący dokument muzyki tamtych czasów; w niektórych utworach Lester Young oprócz tenoru używa także klarnetu). Orkiestra Basiego nigdy nie miała problemów ze znalezieniem stałej pracy i zaraz po rozwiązaniu umowy z Famous Door przeniosła się do jednego z chicagowskich klubów. To dzięki regularnym występom pomagającym połączyć spontaniczność z rutyną, big-band Basiego nagrał w tamtych czasach płyty należące do największych skarbów muzyki tego stulecia. W latach 40-tych orkiestra Basiego zaspakajała gusta zarówno tańczącej publiczności, do której przemawiał wigor jej muzyki, jak i wybrednych słuchaczy podziwiających kunszt solistów. Obydwie te grupy łączył podziw dla umiejętnego skontrastowania brzmienia blachy i drewna i zniewalającego swingu. Blasku big-bandowi dodawały takie nazwiska, jak tenorzyści Don Byas, Buddy Tate, Lucky Thompson, Illinois Jacquet i Paul Gonsalves; trębacze  Al Killian i Joe Newman oraz puzoniści Vic Dickenson i J. J. Johnson. Specjalistą od bluesa był Jimmy Rushing, a od bardziej rozrywkowego repertuaru i wokaliz Helen Humes.

Count Basie stał na czele big-bandu aż do swojej śmierci, nie licząc początku lat 50-tych, kiedy zmuszony sytuacją ekonomiczną musiał się ograniczyć do septetu. W 1954 roku Basie po raz pierwszy wyjechał do Europy, gdzie zaprezentował aranżacje Erniego Wilkinsa i Neala Heftiego. W czerwcu 1957 roku orkiestra Basiego jako pierwsza murzyńska formacja wystąpiła w nowojorskim Waldorf-Astoria Hotel (ich angaż trwał 4 miesiące), łamiąc tym samym kolejną barierę rasową. W 1957 roku ukazała się klasyczna dziś płyta  „Atomic Mr Basie” , która aranżacje Heftiego zaprezentowała w wersji stereo .( do historii przeszła nawet jej okładka: słynna w latach 70-tych grupa Blondie wykorzystała zaprezentowany na niej modny wówczas „nuklearny” wizerunek do wylansowania swojej solistki Debbie Harry).Mimo odejścia w 1960 roku z orkiestry Jimmy’ego Rushinga, który w dużej mierze przyczyniał się do jej popularności, Basie kontynuował występy w Europie. Wielkim sukcesem skończył się także jego koncert w Japonii w 1963 roku . Counta Basie’ego dostrzegł także przemysł rozrywkowy, przykładem filmy „Sex And The Single Girl” oraz „Made In Paris„. Stał się też popularną gwiazdą telewizyjną występując obok innych przedstawicieli świata estrady, jak Frank Sinatra, Fred Astair, Sammy Davis Junior i Tony Bennett. Dzi