Legendarny pianista i kompozytor Kenny Barron, wybitna postać w świecie jazzu, 80- letni weteran jazzu z kilkunastoma nominacjami do nagrody Grammy i bohater American Jazz Hall of Fame zrealizował kolejną sesje w ulubionym przez siebie kwintecie. Konceptualny post-bop  kreuje nowe oblicze jazzowego standardu i znakomitych, autorskich kompozycji. Kenny Barron lubi zestaw kwintetu i  grywał już w takich składach wielokrotnie, także w latach 90-tych. W 2004 roku wydał album „Images”, potem był  „Concentric Circles” –  kontynuacja pomysłów sprzed lat. Przed laty prestiżowy magazyn Jazz Weekly nazwał Kenny’ego Barrona  „najbardziej lirycznym pianistą naszych czasów”. Teraz albumem „Beyond This Place“  pianista udowadnia ten komplement realizując perfekcyjny album w rozległej, także autorskiej,  dyskografii.

Kenny Barron pojawił się na profesjonalnej scenie jako nastolatek zdobywając szlify w zespołach rhythm and bluesowych. Na przełomie lat 50–tych i 60–tych odkrył jazz i grał z Phillym Joe Jonesem i Yusefem Lateefem. Po przyjeździe do Nowego Jorku występował z Jamesem Moody’m, Lee Morganem i swoim bratem, saksofonistą Billem Barronem. Aż do 1966 roku współpracował z Dizzy’m Gillespiem a pod koniec lat 60–tych związał się ze Stanley’em Turrentinem, by po dwóch latach występów w zespole Freddie’go Hubbarda, na dłuższy czas zadomowić się w zespołach Yusefa Lateefa. Już wtedy był uznanym kompozytorem oraz nauczycielem jazzu i w 1973 roku otrzymał posadę w Rutgers University, spełniając się jako pianista w zespołach Rona Cartera. W latach 80–tych nadal komponował, uczył i występował, także jako współlider grupy Sphere (wraz z Charliem Rousem, Busterem Williamsem i Beny Riley’em). Sporo nagrywał  także z Frankiem Wessem, na dłuższy czas związał się ze Stanem Getzem, z którym nagrał wiele interesujących albumów. Sprawdził się również jako wybitny akompaniator wokalistów, takich jak Judy Niemack, Sathima Bea Benjamin czy Teresa Brewer. Jego ogromna dyskografia obejmuje wiele wybitnych albumów, z których najciekawsze to m.in. “Charlie Parker Memorial Concert” z Dizzy’m Gillespiem, “New Time Shuffle” ze Stanley’em Turrentinem, “High Blues Pressure” z Freddie Hubbardem, “The Gentle Giant” z Yusefem Lateefem, słynne “Piccolo” z Ronem Carterem, “Golden Lotus”, “At The Piano”, “Four In One” z kwartetem Sphere, “New York Attitute” “Invitation”, “People Time” ze Stanem Getzem, “The Only One”, “Other Places”, “Wanton Spirit”, “Swap Sally” z Mino Cinelu, duety z Reginą Carter („Feefall”), Charliem Hadenem (“Night and the City”) i Dave’m Hollandem ( “The Art Of Conversation”).  Jego dwa, wydane przez Impulse! Records albumy („The Art of Conversation” i „Book of Intuition”) to doskonale brzmiący duet z Dave’m Hollandem oraz znakomite trio z perkusistą Jonathanem Blakiem i basistą Kiyoshim Kitagawą.

Beyond This Place” to drugi album Kenny’ego Barrona wydany przez Artwork Records. Zaraz po wydaniu nominowanego do nagrody Grammy solowego albumu „The SourceKenny Barron  przygotował wielopokoleniowy kwintet, w skład którego wchodzi Immanuel Wilkins – wschodząca gwiazda saksofonu, Jonathan Blake – jeden z najwybitniejszych perkusistów swojego pokolenia, Kiyoshi Kitagawa– wieloletni kontrabasista Kenny’ego Barrona i Steve Nelson -jeden z najbardziej cenionych wibrafonistów na świecie. „Muzyka czerpie z pozornie bezdennej studni stylistycznych perspektyw  – napisał w recenzji  Down Beat Magazine – odkrywając  dlaczego Kenny Barron od dawna jest uważany za mistrza w swoim rzemiośle, który radzi sobie w każdym otoczeniu”. Kompozycje wybrane przez Barrona przypominają przegląd obejmujący całą jego karierę, w którym znaczące wybory podkreślają przeszłe triumfy i niezłomny entuzjazm.  Kwintet rozpoczyna wykonaniem ponadczasowego standardu „The Nearness of You”, płynnie wprowadzonego przez fortepian i saksofon, a później wzmocnionego łagodną linią basu i skwierczącymi ruchami szczotek perkusji.  Jest jeszcze standard  „Softly as In a Morning Sunrise”  – fantastyczny duet fortepianowo-perkusyjny, w którym Barron dekonstruuje i odbudowuje swoją narrację, rozciągając melodię do granic wytrzymałości. Do tego brawurowo odczytane i zinterpretowana z gracją należną najwybitniejszych jazzu, „We See” Theloniousa Monka. Całości dopełniają znakomite kompozycje pianisty ( „Scratch”, „Innocent”, „Tragic Magic”, „Sunset, melancholijny „Blues on Stratford Road” oraz tytułowy „Beyond This Place”).

Dionizy Piątkowski