Kojarzony zwykle z post-parkerowską szkołą saksofonu altowego, zawsze mógł pochwalić się własnym stylem. Wczesne płyty, jak „ Bird Calls ” ukazują niezwykle wyrobionego muzyka, o szczególnej dojrzałości improwizacji. Phil Woods (2.11.1931 – 29.09.2015) grał bogatym, pełnym brzmieniem, unikając szorstkości preferowanej przez niektórych innych muzyków. Cieszył się sławą jednego z najlepszych saksofonistów altowych, jacy kiedykolwiek pojawili się na scenie jazzowej od czasów Parkera.
Jako dziecko uczył się gry na saksofonie altowym; później uczęszczał do Julliard School of Music w Nowym Jorku i już jako niespełna 20-latek grywał w zespołach Charliego Barneta, George’a Wallingtona, Kenny’ego Dorhama i Fredericha Guldy. Wykonując hard- bop i czerpiąc z bezpośrednio ( choć niebezkrytycznie) z muzyki ( i stylu) Charliego Parkera , Woods stał się znaczącą postacią w muzyce jazzowej końca lat 50-tych. Kierował własnymi małymi grupami, współprowadził orkiestrę razem z Gene’em Quillem (1957-58), grał w zespołach prowadzonych przez Buddy’ego Richa, Cecila Payne’a, Theloniousa Monka, Quincy’ego Jonesa (1959-60) i Benny’ego Goodmana (1962). Pracował także jako muzyk studyjny i często nagrywał (pojawił się m.in. na płycie „Further Definitions „ Benny’ego Cartera z 1961 roku). W latach 60-tych udzielał się jako nauczyciel, a pod koniec dekady zamieszkał we Francji, gdzie założył grupę The European Rhythm Machine ( gdzie grali m.in. George Gruntz, Gordon Beck, Henri Texier, Daniel Humair). Kierował nią do początku lat 70-tych kiedy to wrócił do Ameryki. W 1973 roku założył kwartet (Steve Gilmore, Mike Melillo, Bill Goodwin), który cieszył się sporym uznaniem publiczności i krytyki przez kolejne dekady. Na początku lat 80-tych Kwartet i jego lider działali głównie w USA, ale koncertował też za granicą, cały czas wydając kolejne znakomite albumy. W tym czasie (1983) skład jego kwartetu powiększył się o Toma Harrella (wcześniej Melillo został zastąpiony, w 1981 roku, przez Hala Galpera ). Poza wymienionymi wcześniej muzykami, nagrywał również z Dizzym Gillespiem, Robem McConnellem i Buddem Johnsonem. Jego dyskografia obejmuje kilkadziesiąt znakomitych albumów, między innymi “Bird Calls”, “ Bird’s Night”, “ The Jazz Greats: Gerry Mulligan – Al Cohn-Phil Woods Orchestra”, “ The Birth Of The European Rhythm Machine ”, “ Stolen Moments ”, “ Phil Woods And His European Rhythm Machine ”, “ Birds Of A Feather”, ” Live At The Village Vanguard”, “Phil’s Mood”, „Woodlove”, “ American Jazz Philharmonic “Ornithology: Phil Salutes Bird”, “Another Time, Another Place”…
