Stanley Clarke zaczynał naukę muzyki i gry na skrzypcach, potem przerzucał się kolejno na wiolonczelę, kontrabas i gitarę basową. Po nauce muzyki, w Philadelphia Musical Academy, pierwsze profesjonalne doświadczenia zdobywał w zespołach funkowych. Potem odkrył jazz akustyczny i zgłębiał go u takich mistrzów, jak Horace Silver (w 1970 roku występował z nim przez sześć miesięcy), Joe Henderson i Pharoah Sanders (m.in płyta „ Black Unity” ). Doskonałą szkołę przeszedł w Return To Forever – Chicka Corei ( np. albumy „Return To Forever”, „ Romantic Warrior ”, „ No Mistery ”, ). Potem wraz ze zmianą stylistyki grupy Corei wrócił do gitary basowej i stał się pionierem ‘cosmic fusion’. Jednak jego autorska płyta z tamtego okresu, „Journey To Love”, prezentująca niebyt odkrywczą, pozbawioną twórczej ekspresji muzykę, prezentowała komercyjny fusion, który z kosmosem miał zaledwie tyle wspólnego, że oddalony był o lata świetlne od kipiących wtedy polirytmią i autentyzmem utworów np. Pharoaha Sandersa czy Milesa Davisa.
Stanley Clark dał się także poznać ciekawymi koncertami i nagraniami z George’em Duke’m , nastawionych głównie na wirtuozowskie popisy liderów. Dzisiaj Stanley Clarke jest „legendą „ i dysponuje niewiarygodną techniką, która w znacznym stopniu przyczyniła się do jego sławy w okresie, gdy demonstrowanie spektakularnej biegłości instrumentalnej uważane było przez część publiczności za przecieranie nowych szlaków w jazzie. Stosowana przez niego technika gry polegająca na uderzaniu w struny (slapping style), przejęta została przez wielu basistów.
