W kompilacyjnej serii „The ECM Recordings” ukazały się projekty, jakie wybitny kompozytor i pionier minimalizmu w muzyce Steve Reich zrealizował dla monachijskiej oficyny ECM Records. Muzyka i pomysły Reicha są także doskonałym określeniem dla całej „ECM New Series”, w ramach której producent Manfred Eicher realizuje nagrania, które nie mieszczą się w jego nowoczesnym, słynnym „ECM-owskim brzmieniu powyżej ciszy”.
Steve Reich studiował filozofię na Cornell University i kompozycję w Julliard School of Music. Tajniki muzyki współczesnej zgłębiał także w kalifornijskim Mills College studiując kompozycję u Luciano Berio oraz Dariusa Milhaud. W 1966 roku założył warsztatową grupę Steve Reich And Musicians, która koncentrowała się głównie na interpretacji kompozycji lidera. W latach 70-tych pogłębiał swą wiedzę studiując naukę gry na afrykańskich bębnach w Ghanie, zaś w USA pasjonował się sprofilowaniem indonezyjskiego instrumentu perkusyjnego (gamelan) i żydowskiego śpiewu liturgicznego. Steve Reich jest jednym z założycieli kompozytorskiej szkoły minimalistyczno-repetytywnej, głęboko zakorzenionej w muzyce Afryki, wysp Bali i baroku.Jego więzy z rockiem, jazzem i ‘new age” są mniej eksponowane ( jak to jest np. u Terry’ego Rileya, Louisa Andriessena, Meredith Monk czy Phillipa Glassa). Reich nigdy nie narzucał też swymi partyturami tak precyzyjnych wizji realizacyjno-brzmieniowych, jak na przykład Phillip Glass. Wczesne kompozycje Reicha ( na taśmę) jak „My Name Is”, „Come Out” oraz „It’s Gonna Rain” okazały się utworami pionierskimi, wyprzedzającymi o kilkanaście lat techniki będące obecnie w stosowane w rapie i hip-hopie ( np.scratching). Twórczość Reicha zawiera utwory minimalistyczne np. „Clapping Music” (dwoje ludzi klaszcząc przekształca wzorzec rytmiczny w myśl założonych wcześniej procesualnych ustaleń), poprzez „Pendulum Music” (kompozytor każe tu kołysać mikrofonami nad szafą głośnikową tak długo, aż modulowane ruchem wahadłowym sprzężeniem zwrotne przejdzie w ciągłe brzmienie), aż po „The Four Sections” (koncert na orkiestrę) i „Desert Music” (kompozycja na orkiestrę i chór). W 1976 roku kontrowersyjny artysta stworzył pierwszy utwór, zwiastujący zmiany w stylu kompozytora. W „ Music For 18 Musicans” napisanym dla największej jak dotąd w karierze Reicha grupy muzyków, porzucił ograniczenia muzyki minimalistycznej ma rzecz charakterystycznej dla siebie struktury. Zrealizowany dla ECM Records utwór, otrzymał ( jako kompozycja) nagrodę Grammy. Steve Reich połączył w nim bogactwo melodii, zaczerpniętych z indonezyjskiej tradycji orkiestr, ze sztywną repetycyjną strukturą rytmiczną. W tym duchu skomponował kolejne swoje słynne dzieła (“Music For a Large Ensemble” z 1978 roku oraz „ Octet” i „Variations for Winds, Strings and Keyboards” z 1979 roku). Komponował także na małe składy, pisząc np. (w 1988 roku) dla gitarzysty Pata Metheny’ego ultranowoczesny „ Electric Counterpoint”. Zauroczenie gitarzysty koncepcja muzyczną Reicha jest charakterystyczne na płycie ” The Way Up” Pat Metheny Group z 2005 roku).W tym samym roku Steve Reich skomponował „ Different Trains” – swe sztandarowe dzieło, utwór zainspirowany przeżyciami z dzieciństwa związanymi z podróżami koleją z Nowego Jorku do Kalifornii. W muzycznym skojarzeniu kompozytor odwołuje się do pociągów transportujących ( w tym samym mniej więcej czasie) w Europie Żydów do obozów koncentracyjnych. Utwór kompozycyjnie odwołuje się do początków twórczości Reicha i opiera na zapisanych na taśmie dźwiękach i słowach tworzących tło dla kwartetu smyczkowego. Składa się on z trzech części, na taśmach zaś utrwalono pocięte na krótkie odcinki wspomnienia opiekunki towarzyszącej Reichowi w podróżach koleją, wspomnienia emerytowanego kolejarza, wypowiedzi ocalałych z Holocaustu i dźwięki parowozów. Skomplikowana struktura utworu wymagała licznej grupy inżynierów dźwięku przy nagraniu jak i wykonaniu utworu. Sygnalizowała kierunek monumentalnych utworów, w którym kompozytor podążył w swych późniejszych utworach. Krytyka okrzyknęła „ Different Trains” dziełem przełomowym a wykonanie przez Kronos Quartet zyskało laur Grammy Award. W 2007 roku Steve Reich otrzymał Polar Prize Music, w 2009 roku muzyczną Nagrodę Pulitzera ( za kompozycję „Double Septet”).
Dzieła Reicha stały się inspiracją dla muzyków różnych pokoleń. Pionier wykorzystywania w muzyce taśm z nagraniami otoczenia zainspirował takich twórców jak Peter Gabriel, Brian Eno czy David Bowie oraz formacji Bang On A Can. Znalazł także naśladowców dla sporej grupy twórców zafascynowanych minimalizmem oraz zainspirował całe pokolenie DJ-ów i twórców muzyki elektronicznej. Hołdem dla twórcy, uważanego przez wielu za „ojca kultury DJ-skiej„, jest wydana w 1999 roku płyta „Reich Remixed” z nowymi wersjami utworów kompozytora, wykonywanych przez współczesnych twórców m.in. takich jak Coldcut, DJ Spooky, Howie B, D Note, Ken Ishii czy T ORb.
