Historia muzyki popularnej dostarcza wielu znamienitych przykładów grup wokalnych, dla których zasadniczym tworzywem artystycznym jest ( lub był) jazz. Z jednej więc strony podziwiano swingujące  Boswell Sisters, Andrews Sisters, Golden Gate Quartet, Mills Brothers, Four Freshman oraz The Hi-Lo’s; z drugiej strony nowoczesny jazz wokalny kokietował w muzyce Les Swingle Singers, trio Lambert – Hendriks – Ross, Les Double Six de Paris oraz rodzimej NOVI Singers. Elementy jazzu oraz pop-przebojów  znalazły się w muzyce Singers Unlimited, The Pointer Sisters a nade wszystko sztandarowych (dla tego gatunku) amerykańskich kwartetów The Manhattan Transfer oraz The New York Voices. Ale zaledwie kilka jazzowych grup wokalnych zdołało przełamać barierę między tym co stricto jazzowe, a tym co określa się zazwyczaj mianem muzyki rozrywkowej.

Jako grupa New York Voices zadebiutowali w Ithaca College ( w 1987 roku ) prezentując- wraz z zespołem instrumentalnym – kwintet wokalny; Darmon Meader oraz Peter Eldridge wraz ze śpiewającymi paniami (Kim Nazarian, Caprice Fox oraz Sara Krieger) w kilka miesięcy później szerszej publiczności przedstawili się w prestiżowym, nowojorskim Town Hall. Zasadniczo ten koncert ( luty 1988) pozwolił zaistnieć grupie na nowojorskiej scenie jazzowej, zdominowanej dotąd sukcesami kwartetu Manhattan Transfer. Liczne koncerty w klubach Nowego Jorku oraz lukratywny kontrakt z wytwórnią GRP Records pozwolił na błyskawiczną kreację zespołu, brzmienia, stylistyki  oraz bezdyskusyjnego sukcesu debiutanckiego kwartetu. Kiedy w 1989 roku ukazał się album „ The New York Voices „ zespół był już doskonale znany amerykańskiej publiczności i przez kolejne sezony precyzyjnie budował swój artystyczny wizerunek. Zazwyczaj kwartet plasowano ( plebiscyty, nagrody) obok Manhattan Transfer, chociaż wokaliści New York Voices uciekali się w swojej muzyce poza szlagierowo-jazzowy schemat  brzmienia Manhattan Transfer. W nagraniach otaczali się znakomitymi muzykami ( np. Dave Weckl, Mulgrew Miller, Michael Formanek, Gary Burton, Russell Malone, Gil Goldstein) oraz lansowali stylistykę zbliżoną do tego, co określano najczęściej „brzmieniem GRP”. Kiedy w 1991 roku ukazał się ich kolejny album „Hearts Of Fire”  zespół święcił sukces w glorii wielkiej, jazzowej gwiazdy. Najważniejsze sale koncertowe oraz europejskie festiwale prezentowały New York Voices  w swoich prestiżowych prezentacjach. Wkrótce  (1992)  zespół opuściła Sara Krieger; jej miejsce zajęła Lauren Kinhan i odtąd New York Voices występują w niezmienionym składzie (D. Meader, K.Nazarian, P.Eldridge oraz L.Kinhan). Na sukces zespołu złożyły się nie tylko liczne trasy koncertowe, ale przede wszystkim doskonałe albumu realizowane w konsekwentnej stylistyce. Płyta „What’s Inside” prezentuje nie tylko doskonały warsztat aranżacyjny, budowanie nowego brzmienia zespołu, ale także nawrót do tradycji ( np. brawurowe interpretacje „All Blues” Milesa Davisa  czy  gershwin’owski „Oh,Lady Be Good” zaśpiewany  -technicznym zabiegiem- w duecie z Ellą Fitzgerald). Wielkie standardy jazzu nabrały w tej interpretacji niezwykle nowoczesnego wymiaru; koncert ten uhonorowano mianem „ najlepszej jazzowej prezentacji sezonu”. Komercyjnym sukcesem okazał się także album „ Sing The Songs Of Paul Simon” z jazzowymi interpretacjami wielkich przebojów Paula Simona. Nagranie to  stało się niezwykle ważnym w komercyjnej karierze i światowym sukcesie zespołu. Kolejny projekt, album „Swing, Swing, Swing”  jest już jednak nawrotem do jazzowej tradycji. Tym razem kwartet ponownie brawurowo prezentuje największe standardy ery swingu wraz ze znaną niemiecką orkiestrą radiową WDR Big Band Cologne.

Dionizy Piątkowski