Tytuł tej książki wyjaśnia zasadniczo wszystko: bo z jednej strony jest to długa, kompetentna i szczera rozmowa i opowieść Michała Urbaniaka. Z drugiej strony swawolne „Michaś” zawiera w sobie pełny obraz serdecznej, pogodnej i uroczej natury jednego z najwybitniejszych muzyków jazzu. Czytam tę opowieść z ogromna radością, czując jak Michał Urbaniak doskonale i taktownie odnajduje się w takich subtelnych, często intymnych wyznaniach. Ale jest w tej rozmowie także ogromny potencjał skrywanej skromnie przez Urbaniaka roli, jaką w polskim i światowym jazzie odegrał. Jest wreszcie w „Michasiu” to co jest pulsem i sercem jego życia: jest jazz, którym przesiąknięty jest jak gąbka zanurzona w wodzie.

Z Jackiem Góreckim rozmawia o muzyce i pasji, miłości i ojcostwie, o polityce, Ameryce i Polsce. Wraca pamięcią do spędzonych w Łodzi dzieciństwa i młodości, pierwszych koncertów i podróży do Stanów Zjednoczonych, zawodowych sukcesów i współprac z gwiazdami światowego formatu: Milesem Daviesem, Herbiem Hancockiem, Natalie Cole czy Erykah Badu. W tej opowieści życie prywatne jest nierozłącznie splecione z zawodowym – artysta wspomina między innymi współpracę z pierwszą żoną Urszulą Dudziak czy przyjaciół artystów, którzy znacząco wpłynęli na jego  drogę twórczą: Andrzeja Trzaskowskiego, Krzysztofa Komedę, Wojciecha Karolaka, Zbigniewa Namysłowskiego czy Tomasza Stańkę.

Michał Urbaniak to jeden z najbardziej znanych polskich muzyków jazzowych, multiinstrumentalista, saksofonista i skrzypek jazzowy, kompozytor i aranżer. Jest także współproducentem swoich płyt.  Zafascynowany jazzem i Ameryką. Edukację muzyczną rozpoczął w Łodzi, gdzie uczęszczał do Liceum Muzycznego, od 1961 roku kontynuował naukę w Warszawskiej PWSM w klasie skrzypiec T. Wrońskiego. Jeszcze w liceum samodzielnie nauczył się gry na saksofonie i występował w zespole dixielandowym Tiger Rag. Przeprowadzka do stolicy umożliwiła młodemu muzykowi nawiązanie kontaktów z zawodowymi jazzmanami. Współpraca z zespołem Jazz Rockers Zbigniewa Namysłowskiego zaowocowała wspólnym występem na słynnym Jazz Jamboree’61 a Andrzej Trzaskowski zaprosił go do The Wreckers, z którym wyjechał  (w 1962 roku ) na koncerty klubowe do USA orz wystąpili także na festiwalach jazzowych w Newport i Waszyngtonie. Po powrocie do kraju Urbaniak związał się z  kwintetem Krzysztofa Komedy, z którym grał w latach 1962-64. Po rozwiązaniu tego zespołu wyjechał do Skandynawii, gdzie dał się poznać jako doskonały muzyk sesyjny. Do kraju powrócił w 1969 roku i utworzył Michał Urbaniak Group, z którą współpracowała elita polskich muzyków : pianista Adam Makowicz, basiści- Paweł Jarzębski, Michał Komar, Janusz Kozłowski, perkusiści- Czesław Bartkowski i Andrzej Dąbrowski oraz wokalistka Urszula Dudziak. Wspólnie nagrali (w 1970 roku)  pierwszy, w swojej rozległej później dyskografii, zagraniczny album “Parathyphus B”.  W maju 1973 roku Michał Urbaniak po raz ostatni zagrał przed polską publicznością i z  żoną Urszulą Dudziak wyjechał do USA. Nie skorzystał z otrzymanego w 1971 roku stypendium i nie podjął studiów w słynnym Berklee College of Music. Dzięki rekomendacji Johna Hammonda zawarł kontrakt płytowy z wytwórnią Columbia, która wydała ( jako “Fusion”) jego zachodnioniemiecki album “Super Constellation”. Na trasę promocyjną zaprosił  do Stanów polskich jazzmanów (Czesława Bartkowskiego, Pawła Jarzębskiego i Wojciecha Karolaka) a doskonałe przyjęcie płyty i trasy koncertowej umożliwiło mu nagranie kolejnych albumów (np.”Atma” i “Fusion III”) , które zapoczątkowały pasmo amerykańskich sukcesów zarówno  Michała Urbaniaka jak i Urszuli Dudziak. W latach 1975 – 1989 prowadził grupę The Michal Urbaniak Fusion, w której grali młodzi muzycy amerykańscy a  ciekawymi i modnymi pomysłami  dołącza do nowojorskiej czołówki jazzu. Jego zespół można usłyszeć w renomowanych klubach jazzowych Village Vanguard i Village Gate, salach koncertowych ( np. Carnegie Hall) a także na festiwalach w Nowym Jorku, Newport i Waszyngtonie. Wielokrotnie koncertował także w Europie. Zapraszał i sam bywał zapraszany przez sławy jazzu: m.in. Lenny’ego White, Marcusa Millera, Georga Bensona, Billy’ego Cobhama, Rona Cartera, Joe Zawinula, Wayne’a Shortera, Stephane’a Grappelli’ego  oraz  Milesa Davisa, z którym – jako jedyny polski jazzman w 1985 roku – nagrał płytę „Tutu”. W 1986 roku Michał Urbaniak przyjechał ponownie do Polski i wystąpił na Jazz Jamboree  z grupą Michał Urbaniak Constellation. Po tym triumfalnym powrocie i koncercie Urbaniak precyzyjnie umiejscowił swoją muzykę i autorytet artysty wśród najważniejszych muzyków światowego jazzu. Michał Urbaniak jest  bezsprzecznie jednym z najpopularniejszych polskich muzyków jazzowych. Jest także  jedynym , który zbudował autentyczną  karierę w USA. Mimo , że często wymienia się amerykańskie triumfy Krzysztofa Komedy, Bronisława Kapera, Adama Makowicza, Urszuli Dudziak, Zbigniewa Seiferta a ostatnio coraz częściej Tomasza Stańko – to jedynie Urbaniak tak uplasował swoją muzykę, że także dzisiaj, po wielu  latach od jego artystyczn