Dla entuzjastów gitarowych brzmień album „Duets” Kevina Eubanksa i Stanley’a Jordana jest elementarzem perfekcyjnych brzmień, muzycznych skojarzeń, wirtuozerii i niebanalnych pomysłów. To także doskonały przykład, jak zgrabnie i kreatywnie zinterpretować zarówno znane standardy jazzowe („Nature Boy,” „Summertime,” „Blue in Green,” ” A Child is Born”), jak i covery przebojów Adele (“ Someone Like You”) i Ellie Goulding ( “Lights”). Równie wspaniale muzycy odnajdują się w autorskich kompozycjach. Bohaterami albumu „Duets” są dwaj wybitni gitarzyści, którzy – na potrzeby tej sesji – grają także na fortepianie, sięgają po gitarę basową i subtelne brzmienia elektroniczne.
Gitarzysta Kevin Eubanks pochodzi z muzycznej rodziny: brat Robin jest znanym puzonistą, jego wujem jest Ray Bryant, a jego matka, Vera, ma doktorat w dziedzinie muzyki. Gry na gitarze uczył się w Berklee School of Music oraz u Teda Dunbara. Jako nastolatek wzorował się na grze Johna McLaughlina, choć potem zafascynował go delikatniejszy styl Wesa Montgomery’ego. Styl mistrza gitary jest u niego nadal widoczny, ale równoważą go wpływy tak różnych od siebie gitarzystów, jak Segovia, George Benson, a także pianistyka Oscara Petersona. Kevin Eubanks na początku lat 80-tych grał w legendarnych Messengersach – Arta Blakey’a, później współpracował z takimi artystami, jak Roy Haynes, Slide Hampton, Sam Rivers, Gary Thomas i Mike Gibbs. Często pojawiał się w projektach z funky-jazzem, ale karierę kontynuował w ambitnym jazzie nowoczesnym. Doskonale zaistniał w zespole kontrabasisty Dave’a Hollanda, z którym nagrał m.in. album „ Extensions”. Przez wiele lat był głównym artystą nowojorskiej GRP Records, gdzie proponowany przez niego ułatwiony jazz nadawał nagraniom tej oficyny znamion jazzowej przebojowości. W 1991 roku podpisał kontrakt z kultową Blue Note Records i powrócił do klasyki jazzu .
Stanley Jordan dorastał w rodzinie muzykujących rodziców, którzy wcześnie zadbali o edukację syna. Początkowo uczył się teorii oraz gry na fortepianie, ale już jako nastolatek poważniej zainteresował się grą na gitarze. Samodzielnie opanował popularny instrument i już w połowie lat 70-tych pojawiał się w chicagowskich klubach i knajpach grając z grupami muzyki rozrywkowej i soulowej. Przełomowym dla młodego gitarzysty okazał się, w 1976 roku, udział w konkursie Reno Jazz Festival: gitarzysta nie tylko zdobył główną nagrodę, ale zagrał wraz z orkiestrą Quincy Jonesa stając się sensacją konkursu oraz ulubieńcem festiwalowej publiczności. Kluczem do uznania wirtuozerii Stanley’a Jordana było z pewnością opanowanie specjalnej techniki gryfów na gitarze. Zamiast tradycyjnego bicia i zrywania, innowacyjna „technika dotykowa” Stanley’a Jordana jest zaawansowaną formą stukania dwuręcznego. Przełomową okazała się sesja, jaką dla ciekawego gitarzysty przygotował w 1985 roku Bruce Lundval, szef i producent Blue Note Records. Album „Magic Touch” stał się wielkim sukcesem komercyjnym i ogromną sensacją na jazzowym rynku. Pojawiły się także – co stanie się odtąd manierą Stanley’a Jordana – solowe interpretacje znanych standardów i przebojów. Stanley Jordan otaczał się zawsze znakomitymi muzykami: już w latach 70-tych grał w zespołach Dizzy’ego Gillespiego i Benny’ego Cartera, w latach 80-tych koncertował i nagrywał z Artem Blakey’em, Richiem Cole, Stanley’em Clarke’m, Kennym Rogersem, Michałem Urbaniakiem, Dave’m Matthewsem, Philem Leshem, McGee Umphreyem, z legendarnym gitarzystą Les Paulem, zrealizował wiele pomysłów wraz z zespołem kontrabasisty Charnetta Moffetta. Album „Friends” Stanley Jordan zrealizował z muzykami, z którymi koncertował w ostatniej dekadzie ( Bucky Pizzarelli , Mike Stern, Russell Malone, Charlie Hunter , Regina Carter, Kenny Garrett, Ronnie Laws, Nicholas Payton, Christian McBride, Charnett Moffett,Kenwooda Dennarda).
Płyta Kevin Eubanks & Stanley Jordan „Duets” jest ważnym dokumentem dzisiejszego jazzu; to zestaw jazzowych standardów, popowych przebojów i kompozycji własnych, zagranych kameralnie, z niewykłym pietyzmem i poszanowaniem jazzowej faktury.
