Amerykański pianista Tadd Dameron (21.02.1917-8.03.1965) początkowo współpracował (jako pianista i aranżer ) z lokalnymi zespołami rodzinnego Cleveland, m.in. z grupami Freddie’go Webstera, Zacka White’a i Blanche’a Calloway’a. W 1939 roku nawiązał współpracę z formacją The Rockets ( prowadzoną przez Harlana Leonarda), jedną z najlepszych wtedy orkiestr Kansas City. Znaczący sukces, zwłaszcza na Środkowym Zachodzie, przyniosły orkiestrze płyty z kompozycjami Damerona „A La Bridges” i „Dameron Stomp” w jego własnych, znakomitych aranżacjach (w pierwszej z nich zwraca uwagę solo Hanka Bridgesa; w obydwu dużo miejsca dostaje wyśmienity puzonista Fred Beckett). Tadd Dameron potrafił subtelnie połączyć pełen oddechu swing charakterystyczny dla orkiestr z Kansas City z nowymi ideami wkraczającymi do jazzu poprzez innowacje be-bopu. Mimo że w latach 40-tych Tadd Dameron coraz bardziej wtapiał się swoją muzyką w nowy styl ( który poznawał na jam sessions w Nowym Jorku z Charliem Parkerem i Dizzy’m Gillespiem), jako aranżer często cofał się o całą dekadę pisząc dla orkiestr swingowych Jimmi’ego Lunceforda czy Counta Basie’go. Zdecydowanie na większy rozmach mógł sobie pozwolić w aranżacjach dla bardziej otwartych na nowości big-bandów Georgiego Aulda czy Bille’go Eckstine’a. Świetnym przykładem jego całkowicie bopowych aranżacji, których był prekursorem i mistrzem, jest opracowane własnej kompozycji „Good Bait”. Tadd Dameron prowadził też własne, mniejsze zespoły, w których występowali m.in. Fats Navarro i Miles Davis. Pod koniec lat 40-tych Dameron przebywał w Europie występując z Kenny’m Clark’em oraz aranżował dla orkiestry Teda Heatha. We wczesnych latach 50-tych nawiązał współpracę z Clifforem Brownem. W połowie lat 50-tych zaczęła się jego walka z uzależnieniem od narkotyków. Nadal o jego aranżacje i kompozycje dopominało się wielu wykonawców, w tym tak różnych, jak Artie Shaw i Carmen McRae, lecz Dameron coraz bardziej pogrążał się w nałogu i często nie był w stanie pracować. W 1958 roku trafił do więzienia: po wyjściu na wolność aranżował m.in. dla Sonny’ego Stitta i Milta Jacksona, nagrywał też własne płyty. Najciekawsze to nie tylko te, które realizował z Milesem Davisem, Dizzy’m Gillespie’m, Charliem Parkerem i Johnem Coltrane’m ale także „Harlan Leonard And His Rockets”, „The Fabulous Fats Navarro”, „Clifford Brown Memorial”, „Mating Call”- z Johnem Coltrane’em, „Fontainebleau”, „The Magic Touch”, „Keybop”, „The Miles Davis/Tadd Dameron Quintet – In Paris Jazz International Festival 1949”, “Good Bait” – z Fatsem Navarro.
Tadd Dameron stworzył wiele wyjątkowo udanych, finezyjnych kompozycji i aranżacji be-bopowych, w których eksponował przede wszystkim pierwiastek melodyczny, zwykle mało widoczny np. w muzyce Charlie’go Parkera. Dameronowi udała się też niebywale trudna sztuka zaadoptowania języka be-bopu w muzyce big-bandowej. Zachwycony tymi pomysłami, perkusista Philly Jo Jones ( który w 1953 roku należał do grup Damerona), we wczesnych latach 80-tych utworzył formację Dameronia kultywującą jego twórczość, w tym wyśmienite aranżacje i kompozycje.
