Amerykański saksofonista Pepper Adams (8.10.1930-10.09.1986) od najmłodszych lat zafascynowany był muzyką swego idola, Colemana Hawkinsa. Może właśnie dlatego, jako nastolatek – sięgnął po saksofon tenorowy, jako główny instrument. Niebawem zauroczony brzmieniem Harry’ego Carney’a ( już w latach 40-tych) przerzucił się na saksofon barytonowy. Pepper Adams wielokrotnie, humorystycznie twierdził przekornie, że wybrał baryton, bo trafił mu się wyjątkowo tani egzemplarz. Występy u boku Lionela Hamptona otworzyły mu drogę do dalszej kariery. Początkowo występował w Detroit, m.in. z Wardelem Gray’em, Barry’m Harrisem, Frank’em Fosterem, Tommy’m Flanaganem. Przez jakiś czas zasilał swą grą big-bandy Stana Kentona i Maynarda Fergusona, ale pojawiał się także w bardziej kameralnych składach (z Chet Bakerem, Donaldem Byrdem, Bennym Goodmanem czy Theloniousem Monk’em). O skali jego muyzki oraz zainteresowań świadczy rozległa dyskografia, z najważniejszymi albumami saksofonisty ( autorski „Pepper Adams Quintet” z 1957 roku, „Critics’ Choice”, „The Cool Sound Of Pepper Adams”, „Stardust” z Donaldem Byrdem, „Pepper-Knepper Quintet” z Jimmym Knepperem, „10-4 At The 5-Spot”, „Out Of This World”, „Jammin’ With Herbie Hancock: Pepper Adams Quintet”, „Pepper Adams Plays The Compositions Of Charles Mingus”, „Mean What You Say”,”Encounter”z Zootem Simsem, “Ephemera”, “Julian”, “My One And Only Love”, “Twelfth And Pingree”, “Live In Europe’1977”, “Reflectory”, “Be-Bop”, “The Master”, “Urban Dreams”, “Exhilaration” czy “The Cool Sound Of Pepper Adams” z 1993 roku). Jego soczyste potężne brzmienie i wyraziste improwizacje były przez wiele lat atutami zawiązanej w 1965 roku orkiestry Thada Jonesa i Mela Lewisa. Był gościem festiwali na całym świecie i zrealizował wiele znaczących sesji wraz z Kenny’m Wheelerem, Lionelem Hamptonem, Donaldem Byrdem, Zootem Simsem, Johnnym Griffinem i Peterem Leitchem.
